ความรู้สึกโหยหา ความรู้สึกคิดถึงมันกัดกินใจเธอจนไม่เหลือชิ้นดี ครั้งนี้มันรุนแรงกว่าครั้งแรก ครั้งนี้แผลมันลึกจนเกินไป ถามกับตัวเองซ้ำ ๆ ว่าเธอจะทนได้ใช่ไหม ทุกอย่างที่เป็นมันจะชินใช่ไหม เวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นใช่ไหม
“ทำไมยังเจ็บอยู่เลย เจ็บมากกว่าเดิมอีก” ถามตัวเองและก็ตอบตัวเองไปอย่างนั้น นับวันมันก็ยิ่งเจ็บ ที่บอกว่าจะเจ็บน้อยลง ไม่เคยรู้สึกว่าน้อยลงเลยสักครั้ง
ภาคีนั่งจิบบรั่นดีอยู่ข้างสระว่ายน้ำในบ้านหลังใหญ่ ตั้งแต่ลลิตาย้ายออกไป เขาก็กลับมานอนที่บ้าน ส่วนหนึ่งเพราะทนอยู่ที่ห้องนั้นไม่ได้แล้ว ทุกที่เป็นความทรงจำของเขากับเธอทั้งหมด ยิ่งอยู่ยิ่งคิดถึง
“คีย์ ยังไม่นอนเหรอลูก” คุณภิรมย์เดินเข้ามาคุยกับลูกชาย เพราะเห็นว่ายังไม่เข้านอน ถึงวันนี้จะเป็นวันศุกร์ แต่เวลานี้ก็เลยเวลานอนของลูกชายมานานแล้ว
“ยังครับ ทำไมพ่อยังไม่นอนอีกครับ” ภาคียกบรั่นดีขึ้นจิบ ตาเขายังมองไปยังสระว่ายน้ำ
