“คราวนี้มันเหมือนผมเป็นลูกเขยเลยนะเนี่ย” ครินทร์เอ่ยไปหัวเราะไป
“ถ้าทำตัวแบบนี้ เดี๋ยวลูกก็จะกลายเป็นลูกเขยจริงๆ เข้าสักวัน” คุณหญิงดารณีเอ่ยออกมาอย่างมีความสุข ในขณะที่ท่านก็ยังอุ้มหลานสาวเอาไว้ในอ้อมกอด
“เอาเป็นว่าผมจะพยายามทำตัวให้ดีที่สุดนะครับ แต่ตอนนี้เราสองคนไปข้างบนได้ยังครับคุณแม่” ครินทร์เอ่ยถามออกมา เพราะไม่รู้ว่ามารดาจะมีเรื่องอื่นคุยกับเขาอีกมั้ย
“ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงแม่กับธารา เราสองคนเข้ากันได้ดี” คุณหญิงดารณีเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะเลิกสนใจทั้งสองคน แล้วหันมาเล่นกับหลานสาว เรียกว่าติดหลานจริงๆ แล้วแหล่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีอาการแบบนี้
ครินทร์จึงเดินจูงมือช่อเอื้องขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ซึ่งมันใหญ่โตมากจริงๆ ตื่นตาตื่นใจช่อเอื้องที่เกิดมามีเพียงบ้านที่ทำจากไม้ไผ่ตามแบบฉบับชาวเขาทั่วไป พอมาได้เห็นบ้านของเขา เธอก็รู้สึกว่ามันช่างแตกต่างจากบ้านของเธอเหลือเกิน
นาทีนี้ช่อ
