“ขอบคุณคุณเหมือนกัน ที่เลือกที่จะอยู่เคียงข้างฉัน แต่ฉันก็ไม่อยากให้คุณรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตเหมือนกันค่ะ” ช่อเอื้องมีน้ำตาไหลซึมออกมาด้วยความตื้นตัน
“ผมจะทำให้คุณมีความสุขที่สุดนะช่อเอื้อง” ครินทร์จูบลงที่กลางหน้าผากของหญิงสาวด้วยความรัก
“ฉันก็จะเป็นภรรยาที่ดีของคุณเช่นกันค่ะ” ช่อเอื้องหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
เมื่อทั้งสองจัดการเก็บของเรียบร้อยแล้ว ครินทร์และช่อเอื้องก็เดินทางไปล่ำลาพ่ออุ๊ยคำปัน แม่อุ๊ยดำ ก่อนที่ทั้งสองคนและหนูน้อยธาราจะขึ้นรถแล้วเคลื่อนออกไปจากชนเผ่ามาซา โดยก่อนไปช่อเอื้องได้ให้สัญญากับผู้เฒ่าทั้งสองว่าจะกลับมาเยี่ยมท่านทั้งสองทุกเดือน ซึ่งครินทร์ก็รับปากท่านทั้งสองว่าจะดูแลช่อเอื้องและลูกอย่างดีที่สุด รถยนต์แล่นห่างออกไปจากชนเผ่ามาซาไปเรื่อยๆ แต่ในรถกลับเต็มไปด้วยความสุข
ไม่มีความสุขใดเสมอเหมือนความเข้าใจ ที่ทั้งคู่ต่างมีให้แก่กันและกัน และต่างก็พร้อมจะเสียสละความสุข
