“ใครเขาจะล้อเล่นกับเรื่องแบบนี้ล่ะครับ ผมความจำเสื่อมจริง แต่ที่คุณเห็นสัญชาตญาณล้วนๆ” สายน้ำยักคิ้วให้กับหญิงสาวก่อนที่เธอจะหยิกที่แขนคนเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
“โอ๊ย....เจ็บนะครับเมียจ๋า” สายน้ำแกล้งร้องโอดโอย แต่หญิงสาวไม่ยอมหลงกลเขา เธอได้แต่ยิ้มเยาะด้วยความสมน้ำหน้า
“เจ็บสิดีจะได้เลิกพูดหื่นๆ” ช่อเอื้องกล่าวด้วยความหมั่นไส้
ระหว่างทางกลับบ้านของชายหนุ่มกับหญิงสาวมีการต่อปากต่อคำกันมาตลอด จนกระทั่งทั้งคู่มาถึงบ้านที่ใช้เป็นเรือนหอของพวกเขา ชายหนุ่มจึงยอมปล่อยหญิงสาวลง หญิงสาวเดินเลี่ยงไปเปลี่ยนชุดนอน ในขณะที่ชายหนุ่มมองตามด้วยความหลงใหล ยิ่งเขาได้เห็นเธอทั้งตัว เขายิ่งรู้สึกว่าภรรยาของเขาสวยกว่าใคร ตอนนี้ชายหนุ่มไม่เดือดร้อนกับความทรงจำที่หายไป เขาขอแค่มีเธอคอยดูแลเขา เขาก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ถึงตอนนี้ทั้งคู่จะยังไม่มีคำว่ารักให้แก่กัน แต่อีกไม่นาน ชายหนุ่มต้องรักหญิงสาวได้อย่างแน่นอนเ
