ทั้งสองคนขึ้นมาบนห้องนอนของครินทร์ เมื่อช่อเอื้องเห็นดังนั้นเธอก็เต็มไปด้วยความตื่นเต้น เธอไม่เคยได้เห็นอะไรแบบนี้เลย ชีวิตของเธออยู่ท่ามกลางป่าเขา สิ่งอำนวยความสะดวกอะไรก็ไม่มี พอมาเจอที่นี่ทุกอย่างช่างครบครันเหลือเกิน ต้องขอบคุณเขาที่เข้ามาในชีวิตของเธอ ไม่เช่นนั้นชีวิตของเธอก็คงไม่ดีขึ้นมากขนาดนี้
เสียดายก็เพียงแต่พ่ออุ๊ย แม่อุ๊ยเท่านั้นที่ไม่ยอมตามมาอยู่ที่นี่ด้วย เพราะท่านเติบโตมากับป่ากับเขา ท่านก็อยากที่จะอยู่ที่ที่ท่านเติบโตมา ทำให้ช่อเอื้องต้องจำใจจากมา แม้ว่าจะห่วงพวกท่านมากเพียงใดก็ตาม แต่เพราะการศึกษาและอนาคตของลูกน้อยก็สำคัญ แล้วเธอค่อยกลับไปเยี่ยมทั้งสองท่านบ่อยๆ ก็ได้
“เป็นยังไง ชอบมั้ย ไม่ชอบตรงไหนบอกผมได้นะครับที่รัก” ครินทร์เอ่ยออกมาก่อนที่เขาจะเช้าไปกอดหญิงสาวจากด้านหลัง
“ชอบค่ะ คนอย่างช่อ ได้มาอยู่ที่นี่ มันก็ไกลเกินฝันมากแล้วค่ะ ช่อคงไม่กล้าขออะไรคุณอีกแล้ว” ช่อเอื้
