หลายเดือนผ่านไป
"หลังจากนี้ก็ไม่ต้องมาเจอแล้วนะ กูเบื่อหน้ามึงมากแล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่ก้มมองเอกสารในชาร์จอยู่นาน
"มึงเป็นหมอ" พี่ฟีนิกซ์ขมวดคิ้วตอบ
"ใช่กูเป็นหมอ แต่มึงหายแล้วไง หลังจากนี้ก็ไม่ต้องมาแล้ว"
"จริงเหรอคะ พี่ฟินซ์หายดีแล้วใช่ไหมคะพี่หมอ!?"
"จริงครับน้องลิลิน" ฉันยิ้มกว้างด้วยความดีใจเป็นที่สุด หลายเดือนมานี้พี่ฟีนิกซ์รักษาอาการอย่างจริงจังมาก ส่วนหนึ่งก็เพราะฉันที่คอยย้ำเตือนและดูแลอยู่ตลอด จนได้ยินพี่หมอมาคัสบอกแบบนี้ฉันก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย เขาจะได้ไม่ทรมานกับโรคบ้าๆ นี้แล้ว ถึงแม้หลังๆ เขาจะไม่ได้ทรมานเหมือนแรกๆ แล้วก็ตาม
"ท่าดีใจยังน่ารักเลย" พี่หมอมาคัสเอ่ยแล้วยิ้มให้ฉัน จนฉันยิ้มแห้งๆ เพราะเผลอดีใจออกนอกหน้าไปหน่อย
"ไอมาคัส…" เสียงนุ่มลึกของคนข้างๆ ฉันทำให้หมอมาคัสค่อยๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นยิ้มแห้งๆ แทน
"โทษๆ เผลอไปหน่อย แม่งสายตาจะฆ่ากูชัดๆ"
"กูไม่
