หลังจากที่เราฝ่าฟันกับการทำอาหารอันแสนยาวนานไปได้ แม้ว่าจะเกิดแต่ความลำบากและเถียงกันไม่หยุด สุดท้ายเราก็ทานข้าวฝีมือของตัวเองอย่างเอร็ดอร่อยจนได้ เวลาผ่านไปเราสองคนเลือกที่จะออกมานั่งรับลมยามเย็นกันหน้าบ้านพักตากอากาศ ทะเลสุดลูกหูลูกตาตรงหน้าช่างให้ความรู้สึกสบายกายสบายใจอย่างบอกไม่ถูก และคงไม่ใช่แค่ทะเลที่ทำให้เกิดความรู้สึกนี้ ตัวแปรที่สำคัญคือคนข้างๆ ต่างหาก เพราะมีเขาอยู่…การมาเที่ยวในครั้งนี้จึงมีความสุขสำหรับฉันมากจริงๆ
"พี่ฟินซ์คะ?" ฉันเงยหน้ามองคนข้างๆ ที่กำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา จนเจ้าตัวลืมตาขึ้นจากการพักสายตา ไม่เอ่ยตอบอะไรแต่ก็มองหน้าฉันอย่างตั้งใจฟังต่อ
"พี่ว่าที่นี่สวยไหมคะ?"
"ก็ดี"
"แล้วพี่ชอบที่ไหม?"
"ไม่"
"ทำไมเหรอคะ พี่ไม่ชอบทะเลเหรอ?"
"เพราะมันร้อน"
"แล้วพี่ชอบเที่ยวที่ไหน?"
"ฉันไม่ชอบเที่ยว"
"ทำไมชีวิตพี่ไม่มีสีสันอะไรเลย คนเราจะมัวทำแต่งานไม่ได้หรอกนะค
