ฉันนั่งรอหน้าห้องส่วนตัวของพี่ฟินซ์หลังจากที่ขึ้นฝั่งมาเมื่อครู่ สภาพยังอยู่ในผ้าเช็ดตัวที่คลุมเรือนร่างไว้เพราะอยากรอให้ทั้งสองจัดการธุระเสร็จแล้วเขาออกมาจากห้องได้เจอฉันเป็นคนแรก
ใจฉันเสียทุกครั้งที่ฉันเห็นเขาคร่ำเครียดอยู่กับงาน ถึงจะส่งผลต่อการรักษาอาการของเขาแต่ฉันจะเข้าไปห้ามหรือขัดขวางไม่ให้เขาทำงานเลยก็ไม่ได้
ฉันได้แต่ยืนรอหน้าห้องอย่างใจจดใจจ่อ ถึงพี่หมอมาคัสจะบอกว่าเขาดีขึ้นมากแล้วแต่ฉันก็อดเป็นห่วงไม่ได้ มือบางประสานกันแน่น ยิ่งความเย็นจากเนื้อตัวที่เปียกปอนยิ่งทำให้ฉันตัวสั่นเข้าไปใหญ่
จนกระทั่ง…
"พี่พีท…" ฉันรีบร้อนเข้าไปหาอีกคนที่เดินออกจากห้องส่วนตัวของเขาหลังจากที่หายเข้าไปนานถึงครึ่งชั่วโมง
"เรียบร้อยหรือเปล่าคะ?" ฉันเอ่ยถาม
"ครับ…ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ" ฉันยกยิ้มบางๆ ออกมาเมื่อครั้งนี้ไม่มีเหตุการณ์ที่ทำให้พี่ฟินซ์ระเบิดอารมณ์ออกมา เขาดีขึ้นมากแล้วจริงๆ เหรอ…ฉันด
