“คุณสวยมากนะมัดหมี่ สวยกว่าที่ผมคิดไว้”
ปลายนิ้วลูบไล้ไปบนนวลเนียนอย่างหลงใหลก่อนจะก้มลงมอบจุมพิตที่แสนหวานให้กับเธออีกครั้ง
ร่างกายบดเบียดแบนชิดก่อให้เกิดประกายไฟสวาทลุกลามอย่างรวดเร็วเลือดในกายสาวพลุ่งพล่านเมื่อเขาจูบราวกับจะดูดเอาวิญญาณออกจากร่าง เมื่อเห็นว่าพลอยลลินณ์ไม่ขัดขืนหรือร้องโวยวายเขาก็มั่นใจในระดับหนึ่งแล้วว่าตอนนี้เธอกับเขาก็กำลังมีความต้องการไม่ต่างกัน
“มัดหมี่ให้ผมมอบความสุขให้คุณนะ”
“แต่....”
“หรือคุณรังเกียจผม”
“เปล่าค่ะ มัดหมี่แค่กลัว”
“อย่ากลัวไปเลยนะ เชื่อผมว่าเราจะมีความสุข”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น”
“แล้วกลัวอะไร”
“กลัวคุณจะได้มัดหมี่แล้วทิ้ง”
“ผมไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกนะมัดหมี่ เชื่อใจผมสิ”
เมื่อเห็นเธอนิ่งเขาก็ถือว่านั้นคือคำตอบรับ ชายหนุ่มดึงเนกไทออกจากมือของหญิงสาวเพื่อปล่อยเธอเป็นอิสระ ขณะที่ปากร้อนก็กดจุมพิตลงมาอีกครั้ง เขาใช้ความมีประสบการณ์หลอกล่อให้เธอยอ
