ทศภาคลืมตาตื่นขึ้นท่ามกลางแสงแรกที่พาดผ่านเข้ามาในห้องโอบล้อมความเงียบซึ่งมีเพียงเขาที่รับรู้อยู่บนเตียงกว้าง ความร้อนรุ่มในกายคลายลงเกือบสิ้น เขายังไม่ยอมขยับตัวหากแต่สายตาคู่คมนั้นเหลือบไปเห็นภาพอันตราตรึงอยู่ข้าง ๆ
เรือนผมสีน้ำตาลยาวสลวยซึ่งเจ้าของพาดศีรษะไว้บนขอบเตียงโดยหนุนอยู่กับลำแขนเรียวราวลำเทียนในมือยังกำผ้าขนหนูไว้หลวม ๆ
ชายหนุ่มรำลึกถึงเหตุการณ์ที่ตนเองออกมาจากโรงพยาบาลก่อนอรุณรุ่งและนั่งรถโดยสารกลับมายังไร่ภควัตณ์โดยพาบาดแผลเพิ่งผ่าตัดใหม่กลับมาด้วย เขาฝืนทนต่อความเจ็บทั้งไม่นึกย่นย่อต่อระยะทางเพียงเพื่อจะได้เห็นหน้าคนที่เขาเคยชังสุดขั้วหัวใจ
จะให้เขาทำเช่นไรเมื่อบัดนี้เขามิอาจปฏิเสธใจตัวเองว่าขาดเมลิดาไม่ได้ ทศภาคกำลังจะยกมือขึ้นสัมผัสปลายเส้นผมของคนที่คอยเฝ้าไข้แต่ก็วางมันลงและแสร้งว่ายังหลับสนิทเมื่อเจ้าของร่างบางเริ่มขยับตัว
เมลิด
