“แกร้องขอหัวใจจากคนที่รักเธอ...มาก...ต่างหากล่ะ”
“พี่ต้องรีบตามหาคุณเมย์นะครับ เธอบอบช้ำมาก อาจหลบไปรักรักษาใจที่ไหนสักแห่ง”
ชายหนุ่มทอดสายตาออกไปยังไร่องุ่นกว้างใหญ่ภายใต้แสงไฟในยามย่ำค่ำราวกำลังมองหาสิ่งที่หายไปทั้งที่รู้ว่าสิ้นหวังก่อนจะกล่าวกับน้องชายด้วยแววตาอันอ้างว้าง
“ฉันผิดเอง...แทน...ที่ยัดเยียดอิสรภาพให้กับคนที่ฉันรักเพื่อจะให้เขาจากฉันไป ฉันไม่โทษใครเพราะความรักแรงเกลียดแรงของฉันเองแท้ ๆ คนที่พ่ายแพ้ไม่ใช่เมลิดา แต่เป็นฉันที่โง่งมหลงอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง”
เป็นครั้งแรกที่แทนหยั่งลึกลงไปถึงก้นบึ้งของพี่ชายผ่านถ้อยคำเผยความในใจเกือบหมดสิ้น นานเท่าใดแล้วที่คนใจแข็งปิดประตูตายและลั่นดาลหัวใจไว้ด้วยทิฐิ หากทว่าบัดนี้ความรักทำให้ประตูบานนั้นเปิดออกและทำให้เขามองเห็นอีกภาพเงาของบุรุษแสนหยิ่งทะนงเหลื่อมซ้อนอยู่ในตัวตนซึ่งแท้แล้วอ่อนไหวเฉกเปลว
