ทศภาคกระซิบแผ่วและทำให้เมลิดาค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นมองภาพตรงหน้าที่เต็มไปด้วยชั้นหินซึ่งมีน้ำรินผ่านราวหลุดเข้ามาอยู่ในโลกเร้นลับช่างน่าอัศจรรย์ หญิงสาวหันกลับไปมองม่านน้ำหนาทึบที่กั้นเขาและเธอจากสิ่งภายนอกก่อนจะหันกลับมายังชายหนุ่มที่ตระกองกอดเธอไว้ขณะนั่งบนโขดหินในน้ำตื้นเขินเบื้องหลังน้ำตกฉ่ำเย็น เจ้าของร่างบางยกมือขึ้นลูบน้ำบนใบหน้าทั้งผมก็เปียกปอนจนเริ่มรู้สึกสั่นสะท้าน
“ไหนล่ะคะ?...คุณมีอะไรพิเศษจะให้ฉันดู”
“สิ่งพิเศษก็คือ...” เขาว่าพลางโน้มใบหน้าลงมาจนปลายจมูกโด่งชนกับปลายจมูกเล็กของเธอ
“เราอยู่ในที่เปิดเผย...แต่ไม่มีใครเห็นเรา”
“นี่หรือคะ...สิ่งพิเศษ”
เมลิดากระซิบตอบ ริมฝีปากบางนั้นเผยออกเชิญชวนให้เขาเข้าใกล้เธอมากขึ้นอีกนิด ร่างบางสั่นระริกและปรารถนาอกกว้างของชายหนุ่มช่วยบรรเทาความหนาวให้เบาลง
