ลี่ซินเพียงแค่พยายามยิ้มและถอยออกมาทันทีที่มอบดอกไม้ให้เขาก่อนจะคำนับให้เว่ยอ๋องอีกครั้ง
“ยังมีอีกหลายที่ที่ท่านอ๋องจะต้องเสด็จผ่าน อย่ารั้งรอเวลาที่นี่เลยเพคะ”
เว่ยอ๋องรู้ว่านางต้องทำท่าทางเช่นนี้อยู่แล้ว แต่ในเวลานี้เขาไม่มีเวลาที่จะอธิบาย ลี่ซินเองก็รู้ดีว่ามิใช่เวลาที่จะมาโกรธ เว่ยซ่างเจวี๋ยคิดว่าหากนางจะต้องมาเป็นพระชายาของเขาจริง ๆ จะต้องเข้าใจบริบทการทำงานของกองทัพและผู้คนที่จะเข้ามาทำงานร่วมกับเขาด้วย
“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”
ลี่ซินย่อคำนับก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้นและทันได้เห็นรอยยิ้มเย้ยหยันเล็กน้อยของสตรีที่สวมเพียงเกราะอ่อนที่อยู่ด้านหลังเยื้องไปค่อนข้างไกลจากท่านอ๋อง
แม้จะมิได้เคียงข้างและไม่ได้เป็นที่สนใจ แต่อย่างน้อยนางก็ร่วมเดินทางไปกับกองทัพด้วย ลี่ซินเพียงแค่ยิ้มตอบกลับไปทำเอาเฟิ่งถงหลินนึกแปลกใจจนทำหน้าไม่ถูก เมื่อขบวนค่อย ๆ ผ่านจวนสกุลอันไป
‘เหตุใดนางจึงยังยืนยิ้มด้วยสี
