ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาในพระทัยจนมิอาจทนได้ เว่ยอ๋องทรุดเข่าลงกับพื้นและปล่อยโฮออกมา ราวกับสูญเสียสิ่งที่มีค่าในชีวิตไปตลอดกาล
“พี่รองท่านตั้งสติก่อนนะ พวกเราจะต้องตามหาพี่สะใภ้ให้พบโดยเร็ว”
“ไม่มีทางหาเจอได้ง่ายเพียงนั้น หากว่านางตั้งใจที่จะหนีตัวท่านเองก็คงรู้นิสัยของนางดี เรื่องที่ข้าจะพูดมีเพียงเท่านี้ขอตัวก่อนพ่ะย่ะค่ะ”
เฉินลู่เดินออกจากกระโจมแม่ทัพไปทันที แม้ว่าจะรู้ดีว่าเว่ยอ๋องรู้สึกเจ็บปวดเพียงใด แต่เขาก็มิอาจยอมรับในสิ่งที่ท่านอ๋องทำกับอันลี่ซินได้ ครั้งนี้นางเลือกจากไปนั่นแสดงว่าคิดไตร่ตรองมารอบคอบแล้ว
‘ลี่ซิน เจ้าหนีไปที่ใดกันแน่เหตุใดจึงไปโดยไม่ร่ำลาสักคำ’
“คุณหนูเฟิ่ง! เจ้ามาทำอะไรหน้ากระโจมแม่ทัพเช่นนี้”
"คือว่าข้า... ข้าก็แค่ได้ข่าว…จริงหรือที่อันลี่ซินหนีไปแล้วนาง...อุ๊บ!"
“หุบปากแล้วตามข้ามา”
“อื้อ...อื้อ”
เฉินลู่ดึงตัวเฟิ่งถงหลินออกมาจากกระโจมทันที ไม่รู้ว่านาง
