ม่านรอบเตียงสั่นตามเสียงร้องครางของพระชายา ขาเตียงที่ลั่นและเสียงพร่ำบอกรักทั้งคืนของเว่ยอ๋องเพื่อให้นางได้จดจำเขาเอาไว้ ก่อนฟ้าสางที่ทั้งคู่จะต้องแยกจากกันเพื่อส่งเว่ยอ๋องออกศึกอีกครั้ง
เช้ามืด
วันนี้ลี่ซินเป็นคนอาบน้ำและจัดผมให้กับท่านอ๋องด้วยตัวเอง เมื่อเริ่มสวมชุดเกราะให้เขาสายตานางก็เริ่มแดงก่ำ มือไม้เย็นและสั่นเล็กน้อย
“ลี่ซิน”
“เพคะ”
“อย่าเป็นห่วงมากเกินไป ข้าออกศึกมานับครั้งไม่ถ้วนและไม่เคยพลาด ครั้งนี้มีองค์ชายห้าและเหล่าแม่ทัพมากฝีมือติดตามไปหลายคน”
“รวมถึงกองทัพสกุลเฟิ่งด้วย”
“นี่เจ้าหึงงั้นหรือ”
เว่ยอ๋องจับคางนางเชยขึ้นมามองเริ่มเห็นเม็ดน้ำใส ๆ ที่คลอหน่วยอยู่ก็เริ่มพระทัยอ่อนจึงดึงนางเข้ามากอดเอาไว้ ลี่ซินโอบกอดเขาเอาไว้แน่นในชุดเกราะแม่ทัพ
“อย่าร้องไห้เลยนะ น้ำตาของเจ้าจะทำให้ข้าไม่อยากก้าวขาออกไป วันนี้เจ้าทำหน้าที่พระชายาอย่างเต็มภาคภูมิ แม้ว่าจะสัญญานับครั้งไม่ถ้ว
