“หม่อมฉันมิได้โกรธพระองค์ เพียงแต่ว่าข่าวลือในเมืองหลวงที่หนาหูนั่นทำให้ไม่อยากเสียเวลา และไม่อยากสร้างความลำบากพระทัยให้พระองค์จึงเลือกที่จะวางเฉยปล่อยเรื่องนี้ให้เงียบไปเอง แต่ไม่คิดว่าข้าศึกจะมาประชิดเมืองทางตะวันออกอีก”
“เช่นนั้นที่เจ้าทำเมินเฉยต่อข้าและไม่มาพบที่ตำหนักก็เพราะเรื่องนี้งั้นหรือ เจ้ากล้าพูดหรือว่าเจ้าไม่โกรธข้าเลยแม้แต่นิดเดียวลี่ซิน”
“หม่อมฉัน… ยอมรับเพคะว่ามีเคืองใจพระองค์อยู่บ้าง แต่ว่าท่านพ่อบอกเสมอว่าให้ถือหน้าที่ของตัวเองเป็นสำคัญ การที่หม่อมฉันเลือกที่จะไม่สนใจและเพิกเฉยต่อข่าวลือทำให้ข่าวนั้นไม่มีความสำคัญอีกต่อไป”
“แต่การที่เจ้าไม่ยอมพบข้า จงใจหลบหน้าข้านี่ก็เป็นสิ่งที่เจ้าปฏิเสธไม่ได้นะ”
“ที่หม่อมฉันทำเช่นนั้นอาจจะไม่ถูกก็จริง แต่ว่าทุกครั้งที่พระองค์ไปที่จวนก็มิได้มีครั้งใดที่ตั้งใจจะไปหาหม่อมฉันนี่เพคะ”
“ข้า…”
ใช่แล้ว ทุกครั้งที่เขาไปที่จวนสกุลอันก็เพีย
