“วันนี้รีบเรียนรีบไปดูรุ่นพี่แข่งกีฬากัน พี่ราเชนแข่งบาสเกตบอลด้วยนะยูมิ”
ณิชาบอกฉันให้รู้ มองมาที่ฉันอย่างเจาะจง ราวกับรู้ว่าฉันอยากไปดูพี่ราเชนยังไงอย่างงั้น
“อืมจริงสิยูมิวันนั้นที่เราคุยกันค้างไว้อ่ะ ฉันยังเผือกไม่จบเลยแกเล่าต่อ ๆ”
พะพิงขุดเรื่องเมื่อวานมาให้ฉันเล่าต่อ ทั้งที่ฉันเองก็ลืมไปแล้ว
“เรื่องอะไรแก”
ฉันทำบ่ายเบี่ยงจำไม่ได้ เพราะถ้าเล่าก็คงจะถามกันไม่หยุดแน่ ๆ
”เรื่องแกกับพี่ราเชนไง สรุปยังไงคบกันจริง ๆ แล้วใช่ไหม“
พะพิงพูดสีหน้าจริงจัง สายตาบ่งบอกว่าอยากรู้มาก
”เอ้อจริงสิฉันก็ลืมไปเลยสรุปยังไงยัยยูมิเล่ามา“
ณิชาที่ลืมไปจนสนิทแล้ว กลับมาคิดตามพะพิงอีกครั้ง
”ก็เรายังไม่ได้บอกว่าคบกัน แต่เขาก็ยอมไปเจอป๊ากับแม่ฉันอย่างที่บอกนั่นแหละ แล้วเขาก็ชวนไปกินข้าวบ้างบางวัน แบบนี้เขาเรียกว่าคบกันไหมอะแกฉันไม่แน่ใจ“
ฉันมองหน้าของเพื่อนทั้งสองสลับไปมา พร้อมคำถามที่ฉันเองก็ไม่ค่อยแน
