”ยูมิ ยูมิ“
”หือ..อะไรแกฉันตกใจหมด“
”แกนั่ง เหม่อลอยอะไรของแก ฉันเรียกตั้งนาน“
ณิชาก้มหน้ามองดู ด้วยความสงใส ก่อนจะเข้ามานั่งข้าง ๆ พร้อมขมวดคิ้วอย่างสังเกต ดูความผิดปกติของเพื่อน ที่ดูเงียบ ๆ ไปตั้งแต่เมื่อเช้า
“เมื่อคืนแกเมามากหรอ หรือแกแฮงค์เหล้าหรือแกไม่สบายหรอ”
ณิชายังคงสงใสไม่เลิก พร้อมยกมือขึ้นมาแตะที่หน้าฝากของฉัน
“ฉะ ฉันหน้าจะแฮงค์เหล้าน่ะแก ฉันปวดหัวนิดหน่อย”
ฉันตอบออกไปแบบเลี่ยง ๆ
“แกถึงเวลาไปเข้าชมรมแล้วไปกัน“
พะพิงชวนฉันกับณิชาเดินไปที่ชมรม ซึ่งต้องต้องเดินผ่านสนามกีฬาของมหาลัยไปอีกด้าน
”แกเมื่อคืนพี่ฟาง เขาตามไปส่งฉันถึงที่คอนโดด้วยนะ“
พะพิงเล่าให้ฉันกับณิชาฟัง ฉันกับณิชาต่างก็แปลกใจ ว่าทำไมถึงตามไปส่ง
”ตอนไหนแก ฉันไปส่งแกก็ไม่เห็นมีใครขับรถตามนะ หรือว่าฉันเมาเลยไม่ได้สังเกตหรอ“
ณิชาเดินถอยหลังหันหน้ามาคุย พร้อมเดินไปด้วย
”ณิชาระวังชน”
ฉันพูดยังไม่ทันได้ขาดคำ
