คุณพ่อหนูเป็นวิศวกร

หมดหน้าที่

คืนแรกของทั้งคู่ผ่านไป ฌาณไม่มีทีท่าว่าจะเบื่อหญิงสาวแม้แต่น้อย เขาให้หญิงสาวอยู่ในห้องและห้ามเธอออกไปไหน แต่ด้วยความกลัวว่าตนเองจะตั้งครรภ์ หญิงสาวจึงไปหาพวกผู้หญิงที่ยังเหลืออยู่บนเรือเพื่อขอยาคุมกำเนิดฉุกเฉิน แต่กลับไม่มีใครมี เธอจึงได้เพียงยาคุมกำเนิดแบบยี่สิบแปดเม็ดมา

ถึงเธอจะเรียนรู้มาว่ามันเป็นวิธีที่ผิด แต่ก็ยังดีกว่าเธอไม่ยอมป้องกันอะไรเลย หญิงสาวรู้สึกกังวลทุกอย่างรอบตัว เธออยากจะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด เธอไม่อยากอยู่เป็นของเล่นให้ใครอีก และเธอก็อยากจะไปดูให้เห็นกับตาว่าน้าเดือนของเธอยังปลอดภัยอยู่ แต่ดูท่าแล้วความหวังของเธอมันช่างริบหรี่เหลือเกิน ระหว่างที่เธอกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น ฌาณก็เดินเข้ามาพร้อมกับยื่นบางสิ่งให้เธอ

“ฉันลืมให้เธอ” ฌาณส่งยาคุมกำเนิดฉุกเฉินให้กับหญิงสาว

“ฉันกินแบบอื่นไปแล้ว” ไอรินเอ่ยตามจริง

“ก็ดีที่รู้จักป้องกัน ฉันไม่ต้องการให้มีเด็กติดท้องเธอไปด้วย” ฌาณไม่ต้องการให้ลูกของเขาเกิดมาจากความใคร่

“ค่ะ ฉันก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นหรอก ว่าแต่คุณเบื่อฉันหรือยัง ฉันอยากกลับบ้านแล้ว” ไอรินเอ่ยจริงจัง

“ยัง และก็น่าจะยังไปอีกหลายวัน” ชายหนุ่มตอบแบบยียวน

“ฉันขอเวลาที่แน่นอนได้มั้ย ทีคุณคุณยังรู้เลยว่าจะได้กลับฝั่งวันไหน ฉันก็แค่อยากรู้อนาคตของตัวเองบ้าง” ไอรินเอ่ยด้วยความน้อยใจ

“ก็ได้ หลังจากนี้หนึ่งอาทิตย์ ฉันจะส่งเธอกลับไปที่ฝั่ง” ฌาณตัดสินใจเอ่ยออกไป เขามองหน้าเธอแล้วเขาก็ทำใจแข็งไม่ลงจริงๆ

“จริงๆ นะคะ” หญิงสาวแทบอยากจะกระโดดด้วยความดีใจ

หลังจากที่เธอคุยกับชายหนุ่มเธอก็ทำหน้าที่ดูแลเขาตามที่เธอต้องทำ และตลอดเจ็ดวันชายหนุ่มก็ไม่เคยว่างเว้นจากการหาความสุขจากร่างงาม จนมีวูบหนึ่งของความรู้สึกที่เขาอยากให้เธออยู่ที่นี่กับเขา แต่เขาก็ไม่สามารถรับผู้หญิงที่เขาใช้เงินซื้อมาเป็นภรรยาได้

เขายอมรับว่าเธอพิเศษกว่าผู้หญิงคนอื่นที่ผ่านมาในชีวิต แต่เมื่อถึงเวลาที่เขาต้องปล่อยเธอไป เขาก็ต้องรักษาสัญญาที่เขาให้ไว้กับเธอเช่นกัน

“เธอไม่เปลี่ยนใจอยู่ที่นี่ต่อเหรอ ฉันเพิ่มเงินให้ก็ได้” ฌาณกล่าวขณะที่เขาเดินมาส่งหญิงสาวขึ้นเรือกลับฝั่ง และเขาก็แอบหวังลึกๆ ว่าเธอจะตกลง

“ไม่ค่ะ ฉันอยากกลับบ้าน” ไอรินตอบเด็ดเดี่ยว