คุณพ่อหนูเป็นวิศวกร

หมดหน้าที่...2

เมื่อเรือสปีทโบ๊ทพาหญิงสาวกลับมาที่ฝั่ง เธอก็เดินทางกลับไปที่บ้าน เธอแอบมองดูจากนอกบ้าน เธอพบว่าวิษณุไม่อยู่ที่บ้าน เธอแค่ไม่กล้ามองหน้าน้าเขย เพราะสิ่งที่เขาทำกับเธอมันร้ายแรงเกินที่จะให้อภัย แต่เธอก็ไม่กล้าทิ้งน้าสาวของเธอไว้กับคนจิตใจโหดเหี้ยมอย่างวิษณุ

“น้าเดือน!!” หญิงสาววิ่งเข้าไปกอดผู้เป็นน้าด้วยความคิดถึง เมื่อรู้ว่าเป็นใครที่เข้ามากอด นางเดือนก็หน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ เพราะความรู้สึกผิดที่ทำกับหลานสาวที่ตนเองเลี้ยงมาตั้งแต่เด็กมันเอ่อล้นอยู่เต็มหัวใจ

“เอ็งกลับมาอีกทำไม หนีไปจากที่นี่เถอะ น้าไม่มีปัญญาปกป้องเอ็งหรอกนะ” จิตสำนึกด้านดีมันทำให้นางเดือนต้องไล่หลานสาวของตน เพราะมาถึงขั้นนี้แล้วอีกไม่นานวิษณุคงหลอกหลานสาวของตนไปค้าประเวณีอีกแน่นอน

“น้าไปกับหนูนะ เดี๋ยวหนูทำงานเลี้ยงน้าเอง” ไอรินกล่าวด้วยความเป็นห่วง เพราะเธอกลัวว่าวิษณุจะทำอะไรน้าสาวของตน

“น้าไม่ไปหรอก ปล่อยน้าอยู่ที่นี่เถอะ น้าขอโทษนะที่ทำให้ชีวิตเอ็งเป็นแบบนี้ น้ารู้ทั้งรู้ว่าน้าเขยแกจะทำอะไร แต่น้าก็ไม่มีปัญญาห้ามมัน ไปซะจากที่นี่ก่อนที่มันจะมาเจอแก” นางเดือนรู้สึกผิดในสิ่งที่นางทำกับหลานสาวของตน นางจึงรีบไล่หลานสาวทันที

“งั้นน้าก็หนีไปกับหนูสิ น้าวิษณุเขาขู่จะฆ่าน้า หนูไม่อยากให้น้าอยู่กับเขา” ไอรินกล่าวถึงคำขู่ของน้าเขย

“มันไม่กล้าฆ่าน้าหรอก มันก็แค่ขู่เอ็ง เอ็งไปหาที่อยู่ใหม่นะ ไม่อย่างนั้นมันบังคับเอ็งขายตัวอีกแน่ๆ” ผู้เป็นน้ารู้นิสัยสามีดี ดังนั้นสำนึกส่วนดีที่พอมีเหลืออยู่บ้าง ทำให้นางรีบไล่หลานสาวไป ก่อนที่สามีจอมนักเลงของตนจะกลับมา

“แล้วน้าจะมาทนอยู่กับคนแบบนี้ทำไม เก็บของแล้วไปอยู่กับหนูเถอะ” หลานสาวพยายามอ้อนวอนอีกครั้ง

“แกไม่เข้าใจหรอก น้าทิ้งมันไม่ได้จริงๆ ถึงมันจะเลวแค่ไหน แต่น้าก็รักมัน” นางเดือนน้ำตาคลอเมื่อเอ่ยถึงสิ่งนี้

“น้าไปรักคนแบบนี้ลงได้ไง น้ารู้มั้ยว่าเขาจะฆ่าน้าเมื่อไหร่ก็ได้” ไอรินเตือนสติน้าของตนเอง

“ไปเถอะ นี่ใกล้เวลาที่มันจะกลับมาแล้ว เอ็งไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก ปล่อยน้าไปตามทางของน้าเถอะ ส่วนเอ็งก็ดูแลตัวเองดีๆ นะริน” นางเดือนลูบศีรษะหลานสาว ความเห็นแก่ตัวบวกกับความรักที่มีต่อสามีทำให้ตนทำลายหลานสาวกำพร้าที่เลี้ยงมากับมือได้ลงคอ นางไม่อยากจะให้อภัยตนเองเลยสักนิด แต่จะทำยังไงได้ เมื่อนางรักนายวิษณุจนยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา หากหลานสาวยังอยู่ที่นี่ ถ้านายวิษณุบังคับให้ทำเช่นนี้อีก นางก็คงไม่สามารถขัดอะไรได้ ดังนั้นการให้ไอรินไปจากที่นี่จึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

“น้าจะไม่เปลี่ยนใจจริงๆ เหรอ” หลานสาวเอ่ยทั้งน้ำตา เธอไม่อยากจากน้าสาวที่เป็นญาติเพียงคนเดียวของเธอไป

“ไม่ล่ะ ข้ามันพวกคนมีกรรม เลยต้องอยู่กับคนอย่างน้าเขยเอ็งต่อไป โชคดีนะริน” นางเดือนแอบน้ำตาคลอ เพราะนางสงสารหลานสาว ที่ชีวิตหลานสาวเป็นเช่นนี้ก็เพราะวิษณุสามีของเธอ

“น้าก็โชคดีนะ ถ้าน้าเปลี่ยนใจที่จะไปอยู่กับหนูน้าก็โทรหาหนูแล้วกันนะ นี่เบอร์ใหม่หนู” ไอรินจดเบอร์โทรส่งให้น้าสาว แม้ว่าเธอจะรู้สึกไม่พอใจน้าสาว แต่ถ้าน้าสาวเดือดร้อน เธอก็พร้อมที่จะช่วยเสมอ

“ไปเถอะ..” นางเดือนพยักเพยิดให้หลานสาวเดินออกไปจากบ้าน เพราะนางกลัวเหลือเกินว่านายวิษณุจะกลับมาเห็นหลานสาว

“จ๊ะน้า” ร่างบางลุกขึ้นก่อนจะรีบเดินออกจากบ้านด้วยความใจหาย เธออยู่ที่บ้านอันทรุดโทรมหลังนี้มาตั้งแต่เกิด แต่วันนี้ความจำเป็นทำให้เธอต้องมุ่งหน้าไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ พร้อมกับหัวใจที่แหลกสลายของตน