“อย่าคิดว่าเธอจะหนีฉันพ้นเลยไอริน ต่อให้เธอหนีไปสุดหล้า ฉันก็จะตามเธอกลับมา” เสียงของชายหนุ่มบ่งบอกความจริงจัง
“ลากกลับมาเป็นนางบำเรอเนี่ยนะ” ความเจ็บจุกและเสียใจมันเอ่อล้นออกมา
“ฉันให้เธอได้ดีที่สุดเท่านี้จริงๆ” ฌาณยอมรับว่าเขาเห็นแก่ตัว แต่เขาก็ไม่สามารถให้เธอได้มากกว่านี้แล้ว
“ฉันกลับไปทำงานก่อนนะ ฉันไม่อยากจะฟังคำพูดของคนเห็นแก่ตัว” ไอรินหมุนตัวหันหลังกลับ แต่เพียงแค่เธอหันหลังไปเท่านั้น สติสัมปัชชัญญะของหญิงสาวเริ่มลางเรือนหายไป ก่อนจะมืดดับลงไปทันที
โชคดีที่ฌาณคว้าร่างของหญิงสาวไว้ได้ เขาตกใจเป็นอย่างมาก เขาไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร ชายหนุ่มจึงรีบอุ้มร่างบางตรงไปที่รถของเขาทันที ใบหน้าของเธอนั้นซีดเผือดไร้สีเลือด ชายหนุ่มลูบที่ใบหน้าเรียวเล็กด้วยความเป็นห่วง เขาเหยียบคันเร่งรถจนความเร็วเกินกว่าที่กฏหมายกำหนด เพื่อมาให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด และเมื่อมาถึงที่โรงพยาบาล หญิงสาวก็ลืมตาข
