คลิก ...เสียงลูกบิดประตู เมษารีบหันไปมอง ใช่สินี่เป็นบ้านเขานี่นา ทุกห้องเขาคงมีกุญแจ
“มากินข้าว”
“ษาไม่หิว”
“อย่าดื้อเมษา”
“ษาไม่ได้ดื้อ แต่ษาไม่หิว” เมษานอนหลับตาไม่ยอมมองหน้าเขา เธอไม่อยากเห็นหน้าเขา
“ไม่หิวก็ต้องกิน ถ้าเธอป่วยคนที่ลำบากก็คือฉัน”
“อ๋อ นี่ไม่ได้เป็นห่วงแต่กลัวลำบากใช่ไหมคะ”
“เมษา อย่าหาเรื่องได้ไหม เธอเป็นอะไร”
“นายนั่นแหละเป็นอะไร ทำไมต้องโมโหษาด้วย”
“ทำไมต้องไปให้ท่าไอ้หน้าจืดมันด้วย ทำไมฉันคนเดียวมันไม่อิ่มหรือไง” สิงหาที่ตอนนี้โมโหจนไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ก็ใครใช้ให้เธอไปยิ้มหวานให้ไอ้บ้านั่น
“เออใช่...นี่มันร่างกายษา ษาจะไปแบให้ใครมันก็เรื่องของษา”
“เมษา! มันจะมากไปแล้วนะ” เขาจับไหล่บางให้มาเผชิญหน้ากับเขา เขากดจูบอย่างเร่าร้อนจนเธอได้กลิ่นคาวเลือดจากริมฝีปากของเธอและเขา
“ปล่อย! อย่ามายุ่งกับษา”
เมษาผลักร่างหนาให้ล้มลง เธอวิ่งออกจากบ้านไป
