ฉันนั่งคิดทบทวนตัวเองมาหลายวัน ฉันทำอะไรผิดพลาดที่ตรงไหนกันนะ เราสองคนคบกันตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย หลังจากเรียนจบฉันก็กลับไปทำงานที่น่าน
ส่วนไผ่ ทำงานที่ลำพูน ความรักทางไกลของเราก็ราบรื่นดี เมื่อต้นปีฉันตัดสินใจลาออกจากงานในโรงพยาบาล เพื่อมาทำงานเป็นพยาบาลประจำโรงงาน
งานที่ทำคือประจำโรงงานใหญ่แห่งหนึ่ง รายได้ค่อนข้างดีฉันกับไผ่วางแผนที่จะแต่งงานในปีหน้า
“ไผ่ อย่าไปได้ไหม” ฉันรักเขามาเจ็ดปีเชียวนะ ตั้งเจ็ดปี สำหรับผู้หญิงการคบผู้ชายคนหนึ่งยาวนานถึงเจ็ดปี เราแทบจะยกทั้งชีวิตของเราให้เขาแล้ว
แต่ทำไมกัน ทำไมเขาถึงบอกว่า
“ให้เราไปเถอะแนน เราไม่ได้รักเธอแล้ว”
“ไม่ได้รักได้ไงเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเราเพิ่งฉลองครบเจ็ดปีด้วยกัน” เรายังกอดกันด้วยความรัก ยังมอบของขวัญให้กันและกัน ยังวาดอนาคตร่วมกันอยู่เลย
“เราว่าเราไม่มีแพชชันกับเธอแล้ว” อะไรคือแพชชันอะไรนั่นฉันก็ไม่ค่อยจะเข้าใจ น้ำตาก็ยังไห
