บทที่ 1
เลิกกันแล้วป้ะ
ณ บ้านเดี่ยวสองชั้นหลังมุมในหมู่บ้านจัดสรรขนาดเล็กที่มีบ้านเพียงแปดสิบแปลง ข้างนอกบ้านแสงไฟสว่างไสวด้วยแสงจากหลอดไฟโซลาร์เซลล์รุ่นยูเอฟโอที่ติดตั้งไว้กลางสนามหญ้าข้างบ้าน
พื้นที่บ้านเพียงหนึ่งร้อยตารางวา บ้านหลังสีขาวหลังคาสีน้ำตาลเข้ม พื้นที่โดยรอบล้อมรอบด้วยพืชผักสวนครัวนานาชนิด ประตูบ้านปิดสนิทด้วยระบบกุญแจอัตโนมัติจะเข้าได้ต้องสแกนลายนิ้วมือเท่านั้น
เมื่อเดินผ่านตู้ชั้นวางรองเท้าเข้าไปอีกหลายก้าวจะเจอห้องรับแขกที่ใช้ทำเป็นห้องนั่งเล่นด้วยเช่นกัน
โต๊ะเตี้ยกลางห้องรับแขกมีเค้กไข่ไม่มีครีมวางไว้ตรงกลางเทียนเลขสองและเลขสามปักอยู่กลางก้อนเค้ก
‘HBD พะแพงเพื่อนรัก’
คำอวยพรบนเค้ก ชื่อบนก้อนเค้กนั้นก็คือเจ้าของบ้านที่กำลังยกโซจูบอมเข้าปาก โดยมีสาวสวยอีกหนึ่งคนนั่งข้าง ๆ คอยห้ามปราม
“เบา ๆ หน่อยมึงเดี๋ยวก็เมาหรอก” โซดาถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับอาการเมาของเพื่อ
