อากาศเย็นจนฉันต้องกระชับเสื้อคลุม
“ไผ่” เป็นอีกครั้งที่ฉันเจอไผ่โดยบังเอิญ เพิ่งรู้ว่าเชียงใหม่ ลำพูนแคบก็คราวนี้แหละ
ฉันมองไปทางอื่นแต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้หลบ ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องหลบ เขามากับคนของเขา ตอนนี้เราสองคนเลิกกันแล้ว ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน ไม่ได้เป็นแม้แต่คนรู้จัก
ความรักในวันวาน กลายเป็นวันเจ็บและตอนนี้มันก็กลายเป็นแค่ความทรงจำที่เคยเจ็บ ฉันข้ามผ่านมันมาได้แล้ว เพียงไม่กี่วัน เพราะอะไรนะ
“รอนานไหม” พี่พกนั่งลงใกล้ ๆ ฉัน เพราะมือที่อบอุ่นนี้ เพราะสายตาที่ห่วงใย เพราะเขา เพราะเขาสินะ
“ไม่นานค่ะ ขอบคุณนะคะ” ขอบคุณที่เขายืนอยู่ตรงนี้
“ร้องไห้เหรอ มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าค่ะ แค่ดีใจที่มีพี่อยู่ตรงนี้” ฉันจับมือเขาแน่น ดีใจที่วันนี้มีเขาอยู่ด้วย
“จะอยู่ด้วยตลอดไป คบกันไหม” คำขอคบที่ทำให้ฉันตกใจ ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะเอ่ยคำนี้
“แน่ใจเหรอคะ” เราสองคนเพิ่งรู้จักกัน แต่สิ่งที
