เท้าเล็กในรองเท้าสีชมพูชะงักอยู่ที่บันไดชั้นล่างสุด เมื่อเห็นไทโรนยืนกอดอกและกำลังมองมาที่หล่อนด้วยสายตาที่อ่านความรู้สึกไม่ออก หัวใจสะท้าน อยากจะยุติทุกอย่างลง แต่ก็ไม่อาจจะทำอย่างที่ต้องการได้
หล่อนจำต้องเลือกชีวิตของช่อแก้ว... และทรยศต่อหัวใจของตัวเอง มันเจ็บปวด ทุกข์ทรมานแต่ก็ไม่อาจจะแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว
“คุณไท... ยังไม่ไปทำงานเหรอคะ”
“วันนี้ฉันไม่เข้าบริษัท มีธุระต้องไปนอกเมือง คงจะกลับมาเย็นๆ เลย”
ทำไมทุกอย่างมันถึงเอื้ออำนวยให้กับแผนการของโทมัสแบบนี้นะ หล่อนควรจะดีใจที่งานกำลังจะสำเร็จ แต่ให้ตายเถอะ ความรู้สึกในตอนนี้มันช่างห่างไกลจากคำว่าดีใจมากมายนัก หล่อนกำลังร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดต่างหาก
“ค่ะ พุดจะรอนะคะ”
ไทโรนอมยิ้ม วันนี้ดูชายหนุ่มแปลกๆ ไป ไม่สิ... ไทโรนดูแปลกตั้งแต่เมื่อคืนนี้แล้ว หล่อนอยากรู้ว่าเขาเป็นอะไร แต่ผู้ชายคนนี้อ่านความรู้สึกยากยิ่งนัก
“แล้วเธอจะออกไปเลยหรื
