ไทโรนที่นั่งดื่มเหล้าอยู่หันมาตามเสียงทักทายของดีแลนกับชาริลล์ที่มาเยือนถึงฮาเร็ม เขาฝืนยิ้มแต่ก็แห้งแล้งยิ่งนัก
“นายสบายดีนะไทโรน”
“ผมสบายดีครับพี่ดีน พี่ชาร์ล”
“แล้วพุดแก้วล่ะ”
ชาริลล์เอ่ยถาม และก็ทันได้เห็นความเจ็บปวดบนใบหน้าของไทโรนก่อนที่มันจะถูกกลบทับด้วยความคลั่งแค้นที่เจ้าตัวพยายามสร้างขึ้นมา
“ผมขังเอาไว้ในห้องเก็บของครับ”
“แล้วนายคิดจะทำยังไงต่อไป”
ดีแลนเอ่ยถาม ขณะเลือกที่จะทรุดนั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับน้องชาย
“ผมก็จะระบายความแค้นกับร่างกายของแม่นั่น จนผมสาแก่ใจแล้วนั่นแหละ ผมก็จะโยนแม่นี่ออกไปจากฮาเร็ม ให้เหมือนหมาขี้เรือนตัวหนึ่ง”
“นายทำไม่ได้หรอก นายรักผู้หญิงคนนี้”
ไทโรนหันมาจ้องหน้าดีแลนตาขุ่น
“ผมเกลียดแม่นี่ต่างหาก ผมเกลียด!”
“โอเค เกลียดก็เกลียด แล้วนายจะทำยังไงกับไอ้โทมัส บราวน์”
“ปล่อยมันไปเถอะครับ พี่ดีน... ปล่อยให้มันดิ้นทุรนทุรายเพราะความพังนินาศของยูไนเต็ด
