สายฝนที่เทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย สร้างความยากลำบากให้กับการเคลื่อนไหวของคนอ่อนแรงอย่างหล่อนมากมายนัก พุดแก้วยกสองมือขึ้นโอบกอดรอบเรือนกาย หยาดน้ำตาอุ่นๆ ผสมกับหยาดพิรุณจนแยกไม่ออก หัวใจปวดร้าวทรมาน และแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ
หล่อนจะไม่ได้เห็นไทโรนอีกแล้ว... จะไม่ได้เห็นเขาอีกแล้วชั่วชีวิต...
กลีบปากอิ่มที่เคยมีสีสวยสดยามนี้ซีดเผือดจนไร้สีเลือด กายสาวสั่นเทาด้วยความเหน็บหนาว หล่อนกัดฟันที่จะก้าวเดินออกไปนอกฟุตบาทและควักมือเรียกรถแท็กซี่ที่ขับผ่านมา
“จะไปไหนครับคุณผู้หญิง”
คนขับรถสูงวัยเอ่ยถามหล่อนอย่างเป็นมิตร และมองอย่างห่วงใย
พุดแก้วฝืนยิ้มให้กับคนขับรถ ก่อนจะบอกจุดหมายปลายทางของตัวเอง
“งั้นขึ้นมาเลยครับ ผมจะไปส่ง”
หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตา รีบเปิดประตูก้าวขึ้นรถ ในที่สุดฟ้าก็เมตตาหล่อน ในที่สุดทุกอย่างก็กำลังจะจบลงเสียที
“ขอบคุณคุณลุงมากนะคะ จอดตรงนี้แหละค่ะ และนี่ค่าโดยสาร”
ธนบัตรใบสุดท
