“พุดแก้วหนีไปได้ยังไงกัน ฮาเร็มมีระบบความปลอดภัยแน่นหนาไม่แพ้คาร์ตัน บรีซนี่น่า”
ดีแลนเดินกลับไปกลับมาอยู่ภายในห้องรับแขกของฮาเร็มในเช้าของวันถัดมา ท่าทางของชายหนุ่มเคร่งเครียด และพยายามคิดหาข้อเท็จจริง
“สอบสวนสองคนที่เฝ้าหน้าประตูหรือยัง ไทโรน”
“เรียบร้อยแล้วครับ พวกนั้นไม่เห็นอะไรผิดปกติเลย”
ไทโรนตอบพี่ชายเสียงราบเรียบ และพยายามจะจบเรื่องนี้ลงให้เร็วที่สุด
“ผมว่าอย่าไปพูดถึงผู้หญิงคนนี้อีกเลยครับ ในเมื่อหล่อนไปแล้ว ก็ปล่อยให้หล่อนไปตามทางของตัวเองเถอะ”
นัยน์ตาสีดำทมิฬของดีแลนหรี่แคบจ้องหน้าน้องชายอย่างคาดคั้น
“แต่พี่ว่านายอาจจะมีส่วนรู้เห็นด้วยนะไทโรน”
“ผม... ผมจะทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไรกันครับ”
แม้จะไม่เคยเกรงกลัวสิ่งใดในโลก แต่ยามนี้ไทโรนจำต้องเสหลบตาของพี่ชายอย่างมีพิรุธ แน่นอนว่าดีแลนสงสัยเขาเต็มๆ เลยทีเดียว
“เมื่อคืนเฮ็นรี่บอกว่านายเป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับพุดแก้ว”
“ใช่ครับ แ
