“พี่พุด... พี่พุดแกงเดือดแล้ว... พี่พุด”
ช่อแก้วต้องเรียกพี่สาวซ้ำหลายครั้งเมื่อเห็นเจ้าหล่อนเอาแต่ยืนเหม่อใจลอย
“ว่าอะไรนะช่อ... พี่ไม่ได้ยิน”
“พี่พุดใจลอยอีกแล้วนะคะ ถามจริงๆ เถอะคิดถึงใครกันแน่เนี้ย”
ดวงหน้าของพุดแก้วก้มต่ำลง จงใจหลบสายตาคาดคั้นของน้องสาว
“พี่ไม่ได้คิดถึงใครสักหน่อย”
“ไม่จริงหรอก พี่พุดโกหกช่อแน่ๆ เลย”
“พี่ไม่ได้โกหก... ช่อวานหยิบถ้วยให้พี่หน่อยนะ พี่จะตักแกงใส่น่ะ”
แม้จะยังไม่หายแคลงใจแต่ก็ถูกพี่สาวตัดบทเสียทุกครั้งไป ช่อแก้วทำหน้าบูด ก่อนจะเดินไปหยิบถ้วยมาใส่ให้พี่สาว
“นี่ค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ ง่วงนอนหรือยัง ถ้าง่วงกลับได้เลยนะ ไม่ต้องรอพี่”
“ช่อยังไม่ง่วงหรอกจ้ะ พรุ่งนี้มีเรียนสาย นอนดึกหน่อยไม่มีปัญหาหรอกจ้ะ”
พุดแก้วยิ้มบางๆ และหันไปสนใจกับอาหารในหม้อที่กำลังเดือดของตัวเองต่อ แต่ก็ไม่ได้นานใครบางคนก็ปรากฏตัวขึ้นในห้องครัว
“คนไหนชื่อพุดแก้วคะ”
ช่อแก้วกับพุดแก้
