ข้อมือบางถูกคว้าเอาไว้จากอุ้งมือหนาร้อนจัดของใครบางคน ก่อนที่หล่อนจะก้าวเดินเข้าไปภายในห้องผู้โดยสารขาออกเพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียว
“จะหนีฉันอีกแล้วหรือ”
เสียงคุ้นหูเกรี้ยวกราด และแรงกระชากที่ทำให้ร่างอรชรของหล่อนปลิวติดมือใหญ่มา ดวงหน้าเปื้อนคราบน้ำตาของพุดแก้วซีดเผือด เมื่อเขา... ไทโรน คาร์ตันมายืนอยู่เบื้องหน้า
“คุณ... คุณไทโรน...”
ริมฝีปากสีสดสวยจัดแค่นยิ้มหยัน นัยน์ตาสีสนิมอัดแน่นไปด้วยความรู้สึกมากมายทั้งเกรี้ยวกราดและหวาดกลัว
หวาดกลัวหรือ?
ผู้ชายอย่างไทโรนมีความรู้สึกแบบนี้ได้ยังไงกัน หล่อนคงตาฝาดไป พุดแก้วสับสนและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมกริบอีกครั้ง และมันก็เป็นจริงดั่งที่คาดคิดเอาไว้ ดวงตาสีสนิมไม่ได้มีร่องรอยของความหวาดกลัวใดๆ เลย มีแต่ความเดือดดาล หงุดหงิด และขุ่นเคืองเพียงเท่านั้น
“ฉันถาม? หูแตกหรือไง จะทิ้งฉันไปไหนอีก?!”
ไทโรนเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาตวาดใส่หน้าหล่อ
