สัมผัสอ่อนโยนที่แตะแต้มอยู่บนหน้าผากทำให้พุดแก้วที่เป็นลมไปรู้สึกตัว และภาพแรกที่ได้เห็นก็คือเขา ไทโรน คาร์ตัน...
“คุณไท...”
“ใช่ ฉันเอง... ทำไมถึงเป็นลมไปล่ะ”
ดวงหน้างามซีดเผือด อยากจะสารภาพทุกอย่างออกไป แต่ก็เกรงว่าไทโรนจะไม่เชื่อและขับไล่ไสส่ง ทั้งๆ ที่ยามนี้เป็นห่วงช่อแก้วใจจะขาด “มะ ไม่มีอะไรค่ะ พุดคงนอนน้อยไป”
เขาอมยิ้ม นัยน์ตาสีสนิมเป็นประกายระยิบระยับ
“งั้นฉันคงต้องลดเวลาทำงานของเธอลงแล้วสินะ”
“เอ่อ คือ... พุดไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย...”
ใบหน้าที่ซีดไร้สีเลือดมีสีระเรื่อขึ้น เมื่อคำพูดของคนตัวโตทำให้คิดเลยเถิดไปถึงความสุขสมในยามค่ำคืน
“ฉันจะไม่หักโหมมากเกินไป ดีไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณไท พุด... พุดทนได้”
ไทโรนคว้ามือเล็กเย็นเยียบของพุดแก้วขึ้นมากุมเอาไว้ พร้อมกับยกขึ้นจูบเบาๆ ที่หลังฝ่ามือ ในขณะที่นัยน์ตาคมกริบจับจ้องมองไม่วางตา
“ไม่เอาอย่าพูดแบบนี้พุดแก้ว ฉันไม่อยากเอ
