จะว่าเธอใจง่าย คงจะถูก เพราะรู้จักกันน้อยมาก เจอกันเพียงแค่สองครั้ง เธอจับเขากินตับเสียแล้ว เออนะ... มันควรจะเป็นเขาเสียมากกว่าที่จับเธอกินตับ
“น้องแก้วครับ”
“คะ” เธอหันไปมองเขา ใบหน้าเหลอหลา มัวแต่คิดอะไรมากมาย หน้าแดงฉับพลันเมื่อตัวเองคิดเรื่องวาบหวามในคืนนั้น
“คิดอะไรอยู่ครับ ถึงได้ใจลอย”
“เปล่าค่ะ”
“หน้าแดงเสียด้วย”
“พี่บรรณ” เธอทำท่าจะตีเขาเหมือนเด็กๆ หน้างอหน่อยๆ
“ไม่ล้อก็ได้ หิวหรือยัง เดี๋ยวเราแวะกินอะไรกันก่อนดีกว่า”
“ก็ได้ค่ะ อยากกินก๋วยเตี๋ยวเรือ”
“งั้นแวะร้านนี้แล้วกันนะ”
“ก็ดีค่ะ” ในสายตาของแก้วการะเกด บรรณคือสุภาพบุรุษ เขาจะเปิดประตูให้ เลื่อนเก้าอี้ให้ ตักอาหารให้อย่างเอาใจ และแม้แต่ปากเธอเปื้อนก็ยังเช็ดให้
“ทำไมพี่บรรณดีกับแก้วจังเลยค่ะ”
“ไม่รู้สิ พี่แค่อยากดูแลแก้วให้ดีๆ”
“ดูแลให้ดีๆ เหรอคะ ทำยังกับเคยดูแลแก้วไม่ดีแน่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“สงสัยชาติที่แล้ว พ
