“มันไปบิณฑบาตกับอาตมาทุกวัน ขยันทำความดี ไม่ให้น้อยหน้าพระเชียวละ พอพระสวดมันก็มานั่งฟังทุกวัน”
“น่ารักจริง เดี๋ยววันหลังจะซื้อไก่ทอดมาฝากนะ” บัวบูชาโยกหัวมันเบาๆ มันทำท่าดีใจ ลุกขึ้นเกาะแข้งเกาะขาเธอ จนบัวบูชาหัวเราะในความน่ารักของมัน เธอกับทุกคนกราบลาหลวงพี่ เจ้าชิดยังวิ่งมาส่งขึ้นรถตาละห้อย ร่างกายของมันไม่ค่อยสมประกอบนัก ขาก็หักตอนวิ่งก็ลากขาไปกับพื้น เรียกว่ามันเป็นหมาพิการที่น่าสงสารเหลือเกิน
“พี่รู้สึกถูกชะตากับหลวงพี่จังเลยบัว”
“บัวเองก็เหมือนกันค่ะ ถูกชะตากับหลวงพี่หลงเช่นกันค่ะ”
“ชื่อหลวงพี่หลงรึบัว คุยกันตั้งนานลืมถามชื่อ” พงศ์วัฒน์หันกลับไปมองพระรูปนั้นอีกครั้ง ท่านสงบนิ่ง งดงามด้วยจริยวัตร
“ก็เรียกกันว่าหลวงพี่ๆ เลยไม่ได้สนใจจะถามน่ะสิคะ” บัวบูชาพูดยิ้มๆ
“พี่อยากมาบวชที่วัดนี้จังเลย”
“ก็ดีสิคะ ได้อยู่กับหลวงพี่” พงศ์วัฒน์อุปสมบทที่วัดที่หลวงพี่หลงอยู่ เขาเคร่งในพระธรร
