หลังรับประทานอาหารกันเสร็จ พงศ์คุยกับไกรอย่างออกรส ก่อนจะขอตัวเข้านอน เขาปรึกษากับบัวแล้วว่าคงจะหาลู่ทางปักหลักทำมาหากินเสียที่ทางใต้ แม้จะห่างไกลจากบ้านเกิดเมืองนอนและห่วงใยมารดาเพียงใด แต่ทางโน้นก็ยังมีน้องชายคนเดียวคอยดูแลอยู่ เขาจึงคลายใจ
จริงๆ เขาไม่อยากพาบัวหนีมาอยู่เสียไกลเช่นนี้ ไม่อยากทำตัวขี้ขลาดตาขาว แต่เรื่องราวชักจะลุกลามใหญ่โตไปจนกู่ไม่กลับ เมื่อบัวต้องแต่งงานกับชัย และเธอก็หายตัวไป เรื่องราวคงไม่จบแค่นี้เป็นแน่ การที่จะเอาผิดชัยในฐานที่เขาลักลอบสังหารเขานั้น ก็ไม่มีหลักฐานอะไรบ่งชี้แน่ชัด เพราะเวลานั้นเป็นเวลากลางคืน เขาโดนลอบทำร้ายก็พลัดตกน้ำตกท่าไป แถมฝนยังตกหนัก สลบไปติดอยู่ริมตลิ่ง ดีที่เกดกับแก้ว สองแม่ลูกได้ช่วยเหลือเอาไว้ สู้หนีมาเสียให้ไกลจากคนชั่วช้าดีกว่าคอยสู้รบปรบมือกับคนพาลเช่นนั้นอยู่ที่อยุธยา
“แม่บัว”
“จ้ะพี่พงศ์”
“เดินทางมากับพี่หลายวันเหนื่อยไหม พี่ทำให้
