.....
เขาจะมาจะไปตอนไหนก็เรื่องของเขา เธอไม่สนใจ
นี่คือคำพูดที่เจนนินทร์พร่ำอยู่ในใจตลอดทั้งวันนับตั้งแต่กันต์ดนัยบอกจะไปบ้านฝนแก้ว กระทั่งตอนนี้ล่วงเลยถึงสี่ทุ่มแล้วแต่เขายังไม่กลับมา ทั้งที่บอกว่าไม่รอไม่ใส่ใจ แต่ทำไมถึงมายืนกอดอกอยู่ตรงหน้าประตูเป็นนานสองนาน
ติ๊ด!
แกรก!
คนที่ยืนเฝ้าบานประตูเบิกตากว้าง จังหวะหัวใจเต้นระส่ำ ทว่าร่างกายยังแน่นิ่งไม่ไหวติง เสียงสแกนคีย์การ์ดตามมาด้วยลูกบิดประตูที่ถูกกดลง เจนนินทร์สั่งให้สองขาก้าวหนีแต่ความตกใจกลับตอกตะปูให้ยืนตระหง่านอยู่ที่เดิม
“อ้าว เจน ทำไมมายืนตรงนี้” กันต์ดนัยเข้ามาในห้องมองหญิงสาวที่อยู่ในอาการตกตะลึง
“เดี๋ยวนะ! นี่พี่มีคีย์การ์ดได้ยังไง”
“ขโมยมา ไม่สิ ต้องบอกว่ายืมใช้ชั่วคราว” แต่ตอนนี้ยังไม่คืนและไม่มีโครงการจะคืนเร็วๆ นี้ ขอถือสิทธิ์ใช้ในฐานะสามี (มโน) ของเจ้าของห้องได้ไหมล่ะ
“เกินไปแล้วนะ ทำอย่างกับเป็นห้องตัวเอง”
ร่างบา
