“คืนนี้นาย…ว่างหรือเปล่า”
“ฮะ?” เสียงริวตะที่ยืนอยู่แสดงสีหน้างุนงงออกมากับร่างสวยที่อยู่ ๆ ก็เดินเข้ามาเอ่ยถามเขา แต่เมื่อได้สติ
“ว่างอยู่แล้ว ถ้าเธอถาม” หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นยกยิ้มตอบกลับด้วยท่าทีชอบใจ
“ถ้างั้นตอนสองทุ่มมาเจอกันหน้าตึกที่ฉันพัก” เซลีนบอก ทำให้คนที่ได้ยินรีบรับคำอย่างอารมณ์ดี
“ได้”
“…” ร่างบางก็นิ่งไม่พูดอะไรต่อหลังจากที่ได้ยินคำตอบจากเพื่อนต่างห้องตรงหน้าพร้อมกับเหลือบปรายตาไปมองยังชายหนุ่มร่างสูงอีกคนที่ยืนจ้องมองมายังเธออยู่ด้วยแววตาไม่สบอารมณ์ชัดเจน
ตกเย็น
หลังจากที่ช่วยกันตกแต่งงานที่จะจัดขึ้นในวันพรุ่งนี้เสร็จ ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันไปพักเพื่อที่จะไปเตรียมตัวสำหรับเข้าร่วมงานพรอมกันในวันพรุ่งนี้ โดยมีสายตาคมของพอร์ชที่ลอบจ้องมองยังร่างสวยของเซลีนที่เดินตรงกลับไปทางห้องพักของหญิงสาว
“พอร์ช”
“…”
“พอร์ช!” ชายที่ถูกเรียกได้สติหันมองยังร่างเล็กด้านข้าง
“หือ?”
“
