กายบรรจงวางร่างบางลงบนเตียงนอนแผ่วเบาในขณะที่ปากทั้งคู่ยังประกบบดจูบไม่ยอมห่าง ปลุกเร้าอารมณ์ความต้องการของน้ำฝนมาตลอดทางเดิน แม้กระทั่งตอนนี้ก็ยังมอบความเร่าร้อนให้หญิงสาวใต้ร่าง ร่างสูงขึ้นคร่อมด้านบนเรียวปากหนาผละออกห่างซุกไซ้ลงมาตามระหง
“พี่กายหยุดก่อน” น้ำฝนพยายามร้องห้าม มือบางผลักศีรษะของชายหนุ่มไว้ คนถูกห้ามเงยหน้าขึ้นมองไม่เข้าใจ ทั้งที่ความจริงคนที่ไม่เข้าใจน่าจะเป็นน้ำฝนเสียมากกว่า
“พี่ไปทำอะไรกับพี่แพมมา”
“แล้วคิดว่าฉันทำอะไรล่ะ”
“ฝนถามพี่นะ” ไม่ใช่ให้เขามายอกย้อนถามเธอแบบนี้
“ก็ฉันถาม เธอก็ตอบมา”
“ฝนจะไปรู้ได้ยังไง ฝนไม่ได้ไปด้วย”
“แต่ฉันรู้ว่าเธอคิดว่าฉันไปทำอะไรมา”
น้ำฝนผ่อนลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า เธอไม่อยากเล่นอะไรบ้าๆ แบบนี้แล้ว เธอเหนื่อยแล้ว เธอไม่อยากเป็นตัวตลกของใครอีกแล้ว ทำไมไม่มีใครแคร์ความรู้สึกเธอบ้างเลย ทำไมมีแต่คนเล่นสนุกกับความรู้สึกของเธอแบบนี้
