EP25: โคแก่สอนรัก
มันทำได้ยากนัก...
กับการที่จะต้องเดินให้ตรง โดยไม่ล้มครืนลงเสียก่อนถึงโต๊ะอาหารริมระเบียง
สายตาคมกริบของอัลเบิร์ตที่จ้องมองมาตั้งแต่ฝ่าเท้าเปลือยจนถึงดวงตาของหล่อน มันทำให้หล่อนสั่นสะท้านราวกับลูกนกเปียกฝน
หล่อนพอจะรู้ว่าคนตัวโตกำลังคิดถึงอะไรอยู่ เพราะหล่อนเห็นมุมปากหยักสวยที่ร้อนราวกับไฟยามที่แตะแต้มลงมาบนผิวสาวแย้มยิ้ม
นี่อัลเบิร์ตจะรู้ตัวไหมนะว่าหล่อนกำลังกระดากอายจนแทบอยากจะหันหลังวิ่งหนีแล้ว
“เอ่อ...”
“อรุณสวัสดิ์ครับ หนูดา”
เขาพูดเสียงนุ่ม เสียงแบบนี้ไงที่ครวญครางอยู่ข้างหูตลอดทั้งค่ำคืน
หล่อนไม่อาจจะซ่อนความแดงก่ำของแก้มนวลได้ ทำได้แค่ก้มหน้าหลบสายตาคมกล้า และกล่าวขอบคุณ เมื่อเขาลุกขึ้นและเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง
“ขอบ... คุณค่ะคุณอา...”
น้ำเสียงของหล่อนเบาหวิวจนแทบฟังไม่ได้ยิน แต่กระนั้นก็ทำให้คนตัวโตอมยิ้มออกมาไม่หยุด
เขาทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม
