ทางด้านนับหนึ่งหลังออกจากบ้านคาร์เตอร์ตั้งแต่เช้ามืดเธอก็ยังร้องไห้ไม่หยุด เพราะคิดถึงลูกใจแทบขาด จนมิวเห็นก็อดพูดไม่ได้
“กูว่ามึงกลับไปหาลูกมึงเถอะ เห็นสภาพแล้วกูสงสาร ไม่ใช่สงสารมึงนะ แต่สงสารกูเนี่ยที่ร้องไห้ตามมึงตนตาบวมหมดแล้ว”
“กูตัดสินใจออกมาแล้ว”
ตอนนี้นับหนึ่งกลับมาอยู่บ้านของแม่เธอ เพราะกลัวคาร์เตอร์ตามหาเจอ เนื่องจากเขารู้จักหอพักเธอ มิวเป็นห่วงจึงมาอยู่เป็นเพื่อน แม้จะไกลจากที่ทำงานก็ตาม ซึ่งนับหนึ่งก็ซึ้งใจไม่น้อยที่เพื่อนคนนี้ของเธอคอยอยู่เคียงข้างไม่ห่างหายไปไหน…
ทางด้านคาร์เตอร์หลังจากนิต้าตื่นก็พาลงไปเดินเล่นสูดอากาศข้างล่างด้วยความรู้สึกเศร้าหมอง มองไปทางไหนก็เปล่าเปลี่ยวหัวใจ เมื่อภายในบ้านไม่มีนับหนึ่งเหมือนเคยแล้ว ก่อนที่น้ำตาจะไหลริน หลุบตามองลูกสาวที่อยู่ในอ้อมแขน น้ำสีใสก็ยิ่งหลั่งไหล เอาแต่โทษตัวเองที่ทำให้เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้
หลังจากพาลูกเดินเล่นสักพักเมื
