ทางด้านคาร์เตอร์เมื่อกลับมาถึงบ้านก็รีบกล่อมนิต้า ซึ่งกว่าลูกสาวจะหลับสนิทก็ใช้เวลาสักพักใหญ่ จากนั้นก็ยืนมองเด็กน้อยด้วยความรักก่อนจะโน้มลงไปหอมแก้มระเรื่อด้วยความเอ็นดู แล้วพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“เดี๋ยวพ่อรีบไปรับแม่ก่อนนะครับ” สิ้นเสียงทุ้มคาร์เตอร์ก็ค่อย ๆ เดินออกจากห้องด้วยความระแวงเพราะกลัวลูกจะตื่น เมื่อฝากฝังกับคนเป็นแม่เรียบร้อย ร่างสูงก็รีบขับรถสปอร์ตไปรับเมียตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ความสุขเอ่อล้นหัวใจ ดีใจที่นับหนึ่งให้อภัยตัวเอง ต่อจากนี้จะไม่ยอมปล่อยเธอไปไหนอีก
เพราะรู้แล้วว่าการไม่มีเธอมันเจ็บปวดและทรมานแค่ไหน…
เมื่อมาถึงคาร์เตอร์ก็นั่งรอนับหนึ่งเลิกงานที่หน้าร้าน กระทั่งเที่ยงคืนก็มองหานับหนึ่งด้วยความตื่นเต้น จนเวลาล่วงเลยไปครึ่งชั่วโมงก็ไม่เห็นนับหนึ่งเดินออกมา พอมีเด็กเสิร์ฟกำลังจะเดินผ่านคาร์เตอร์จึงเอ่ยถาม
“นับหนึ่งออกมายัง?”
“พี่หนึ่งกลับบ้านไปนานแล้วนะคะ” ได้ย
