บทที่ 3 คิดให้ดี
1240 คำ
เช้าตรู่ของวันเสาร์ตะวันรีบลุกจากที่นอนเพื่อไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปทำงานพิเศษที่คาเฟ่ของเมตตา หลังจากอาบน้ำหญิงสาวรีบลงมาเตรียมหุงข้าวทำอาหารไว้ให้มารดาแต่ทว่าช้าไปเพราะแม่ตื่นแล้ว และกำลังเตรียมข้าวกล่องให้ลูกสาวเอาไปกินที่ทำงาน
“แม่ ตะวันบอกแล้วใช่มั้ยคะว่าให้พักผ่อน” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นแม่กำลังยืนผัดข้าวในกระทะ
“แม่นอนเต็มอิ่มแล้วลูก แม่ทำเสร็จพอดี อันนี้อาหารเช้านะ ส่วนกล่องนี้อาหารกลางวัน” เธอเอ่ยขณะหยิบกล่องข้าวใส่ถุงผ้า
“ขอบคุณค่ะ งั้นตะวันไปแล้วนะคะ”
“จ้ะ”
สองแม่ลูกกอดลากันอย่างรักใคร่ ตะวันเองก็ได้แต่หวังว่าเรียนจบมาแล้วจะมีงาน มีเงินเดือนมาช่วยจุนเจือให้แม่มีชีวิตที่ดีขึ้น ชีวิตทุกวันนี้อย่าถามหาเงินเก็บเลย แค่ค่ารถ ค่าข้าว ค่าน้ำ ค่าไฟ ก็แทบไม่พอ จนบางครั้งก็ต้องไปหยิบยืมป้าดา ยิ่งช่วงนี้แม่ไม่สบายขาดรายได้ ไหนจะค่าใช้จ่ายเวลาพาแม่ไปหาหมออีก
ตะวันยิ้มให้แม่ ก่อนจะรับถุงผ้าใส่กล่องอาหารมาจากมารดา แล้วรีบเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถประจำทาง ดีที่เป็นช่วงเช้าเพราะคนไม่เยอะเธอเลยได้นั่ง ด้วยความที่ต้องตื่นแต่เช้าหญิงสาวจึงเผลอหลับไป รู้ตัวอีกทีก็เลยมาหลายป้ายรถเมล์แล้ว ตะวันลนลานรีบลงรถแล้วข้ามไปฝั่งตรงข้ามเพื่อรอรถแต่ทว่ารออยู่นานรถก็ไม่มาสักที แถมตอนนี้ก็กำลังจะสาย ตะวันตัดสินใจนั่งวินมอเตอร์ไซค์มายังคาเฟ่ของเมตตา เธอมาทันเวลาพอดีแต่ก็ต้องเสียค่ารถไปโดยใช่เหตุ ตะวันรู้สึกเซ็งเป็นอย่างมากในเช้าวันนี้
“กู้ดมอนิ่งตะวัน ทำไมหน้าอย่างกะตูด” เมตตาเอ่ยทักพนักงานของเธอ
“สวัสดีค่ะพี่ตา ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ตะวันรีบเดินเอากระเป๋าไปเก็บก่อนจะมาช่วยเจ้าของร้านสาวจัดของเตรียมเปิดร้าน
คาเฟ่ของเมตตานั้นไม่ได้ใหญ่มาก เป็นร้านกึ่งคาเฟ่กึ่งขายเบเกอรี่ วันธรรมดานั้นลูกค้าไม่ค่อยเยอะ เธอจึงรับมือคนเดียวได้สบายแต่ทว่าเสาร์อาทิตย์ก็ต้องหาคนมาช่วย ซึ่งก็คือตะวันกับฤดี สองนักศึกษาสาวที่มาทำงานพาทไทม์กับเธอตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้เรียนจบกันแล้ว
“วันนี้ฤดีหยุดนะ เห็นบอกว่าไปสัมภาษณ์งานน่ะ”
“รับทราบค่ะ พี่ตาไม่ต้องเป็นห่วงนะ ตะวันจัดการได้ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงใส ขณะเอาผ้ากันเปื้อนมาสวม
“จ้ะ พี่ไม่ห่วงเรื่องนี้หรอก ตอนนี้พี่ห่วงแค่ตอนที่พวกเราสองคนมีงานประจำคงไม่มีเวลามาช่วยพี่แล้ว”
เมตตารู้ว่าควรยินดีกับเด็กสาวสู้ชีวิตทั้งสองคน แต่ก็อดใจหายไม่ได้เพราะก็ผูกพันกับพวกเธอเช่นกัน ทั้งสามช่วยกันผ่าฝันหลายครั้งเพื่อให้ร้านนี้ได้ไปต่อ
“ตะวันจะช่วยพี่ตาจนกว่าพี่ตาจะมีลูกน้องที่เก่งและไว้ใจได้นะคะ พี่ตาไม่ต้องกลัวนะ แล้วตะวันกับฤดีก็จะคอยมาช่วยเหลือพี่ตลอดนะ”
“พอๆ อย่ามาซึ้ง พี่จะร้องไห้ ไปกินข้าวกินปลาก่อนเถอะ เดี๋ยวจะเป็นลมเอา”
วันนี้ลูกค้าเยอะเหมือนทุกครั้ง สองสาวช่วยกันพัลวันกว่าจะได้พักก็เกือบบ่ายสามระหว่างนั่งพักหายใจลูกค้าขาประจำก็เดินเข้ามาในร้าน
“ป้าดา สวัสดีค่า รับอะไรดีคะ” เจ้าของร้านดีใจเพราะลูกค้ารายใหญ่มา
“เหมือนเดิม”
“ทำไมไม่โทรมาสั่งล่ะคะ จะได้ไม่เหนื่อย มาค่ะ มานั่งดื่มอะไรเย็นๆ ก่อนค่ะ” เมตตาเอ่ยอย่างสงสัยเพราะปกติเธอจะโทรมาสั่งขนมแล้วให้คนขับรถมารับเพื่อนำไปเป็นอาหารว่างให้เหล่าบอดี้การ์ดของเจ้านาย
“นี่ตะวัน ว่างไหม ป้าขอคุยด้วยหน่อยสิ”
“ได้สิคะ” ตารีบบอกขณะทำท่าตั้งใจฟัง
“ขอคุยส่วนตัว ได้ไหม”
“ได้สิคะ” ตาหน้าจ๋อย ก่อนที่ตะวันพาป้าดาไปนั่งที่โต๊ะว่างข้างนอกร้าน
“ป้าดาเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าตาบอกบุญไม่รับแบบนี้ ตะวันเห็นป้าเป็นแบบนี้มาสองสามวันแล้วนะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเพราะก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“ป้าสบายดี เอ่อตะวัน”
“คะ”
“คือป้ามีงานมาเสนอ”
“งาน งานแบบไหนเหรอคะ”
“งานที่มีค่าจ้างเป็นเงินสดให้เดือนละสองแสน แล้วก็อาจจะได้เพิ่มเป็นเดือนละสี่แสน แถมมีเงินให้ช็อปปิ้งสบายๆ”
“งานอะไรจะเงินดีขนาดนั้นคะ ป้าดาบอกหนูเสมอว่างานที่ได้เงินมากๆ มักจะมากับข้อเสนอที่ยาก”
ตะวันเอ่ยอย่างรู้ทัน ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆ หรอกและยิ่งเงินจำนวนมากมายขนาดนั้น
“งานอะไรคะ” หญิงสาวถามซ้ำ
“อุ้มบุญ”
“ฮ่าๆๆๆ ตะวันนึกไว้ไม่มีผิดว่าต้องไม่ใช่งานทั่วไป ตะวันไม่รับหรอกค่ะ” ตะวันตอบอย่างอารมณ์ดี
“คิดดีๆ สิตะวัน ถ้ารับงานนี้กว่าจะคลอด ตะวันจะมีเงินเก็บหลายล้านเลยนะ เยอะมากนะ ทำงานกินเงินเดือนตลอดปีตลอดชาติยังไม่รู้จะได้ขนาดนี้มั้ย” ป้าดาเอ่ยอย่างจริงจัง เธอรู้ดีว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันไม่ใช่เรื่องที่ควรสนับสนุน แต่เงินหลายล้านกับเวลาไม่ถึงปี ชีวิตของหญิงสาวกับแม่จะดีขึ้นขนาดไหน
“ตะวันจะได้มีเงินไปซ่อมบ้าน มีเงินเก็บสำลองไว้ตอนแม่ป่วย มีเงินทุนเปิดคาเฟ่เป็นของตนเอง”
“แต่ชีวิตตะวันหลังจากนั้นล่ะคะ ลูกตะวันล่ะ เราจะสามารถไม่มีความรู้สึกอะไรได้จริงๆ เหรอคะ ในเมื่อเราคลอดออกมาด้วยตัวเอง”
“ชีวิตหลังจากนั้นก็คือชีวิตของตะวัน ตะวันจะเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยมีลูก แต่เชื่อเถอะว่าตะวันยังเด็กร่างกายแทบจะไม่มีความเปลี่ยนแปลง คนดูไม่ออกหรอกว่าเคยมีลูกมา ส่วนลูกของตะวัน เขาจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดี”
หญิงสาวนิ่งไปสักพัก มันช่างเป็นจำนวนเงินที่สูงมาก มากเสียจนเธออยากลองทำ แต่ตะวันก็คิดว่าตราบใดที่เธอยังมีเรี่ยวแรงชีวิตนี้คงหาเงินได้มากกว่านี้ ที่สำคัญมันคงเจ็บปวดน่าดูถ้าไม่ได้อยู่กับลูก
“แม่ไม่มีวันยอม ป้าดาก็รู้”
“อือ ยังไงตะวันก็ลองเอาเก็บไปคิดดูนะ ถ้าตะวันจะทำมันก็มีทาง”
“คิดดูดีๆ ป้าไปแล้วนะ” หญิงวัยกลางคนลุกเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อรับขนมก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่
“คุยอะไรกันเหรอตะวัน ทำไมป้าดาแกดูเครียดจัง” ตาเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นตะวันเดินเข้ามา
“ป้าแกมีปัญหานิดหน่อยค่ะ แต่ตอนนี้น่าจะจัดการได้แล้ว” ตะวันยิ้มให้ตาทั้งที่ในใจก็คิดถึงข้อเสนอที่เพิ่งได้รับมา
- ผู้เขียน
