ทำให้ภาพเก่าๆ ของความผูกพันผุดเข้ามาในหัวอีกครั้ง เธอตัดสินใจแวะซื้อน้ำเต้าหูและปาท่องโก๋ติดมือมาฝากริวเป็นมื้อเช้า คิดว่าถ้าตื่นนอนขึ้นมาริวน่าจะหิวพอดี
ในเวลาต่อมา…
ไม่นานรถของใบเตยแล่นมาจอดใต้คอนโดของริว เธอก้าวลงจากรถ ในมือหิ้วถุงใส่น้ำเต้าหู้ ขึ้นลิฟท์มาจนถึงชั้นเจ็ด
บานประตูสีเงินของลิฟท์ค่อยๆ เปิดออกจากกัน ใบเตยก้าวออกมา เลี้ยวขวาแล้วเดินต่อมาอีกเพียงไม่กี่ก้าวก็มาหยุดอยู่หน้าห้องของริว
ก๊อกๆ ๆ ๆ…
เสียงหลังมือกระทบบานประตู อึดใจสั้นๆ คนในห้องก็เดินออกมาเปิดประตู
“เตย… ”
ริวอุทาน…
ตกใจจนหน้าซีด ทำให้ใบเตยรู้สึกได้ในทันทีถึงความผิดปกติบางอย่าง
“ทำไมต้องตกใจขนาดนี้… ”
ใบเตยพยายามมองเข้าไปในห้อง แต่ริวก็เอามือดันประตูไว้
“เตยอย่า… อย่าเพิ่งเข้ามา… ”
ริวห้าม…
ยิ่งยืนยันในความสงสัยของใบเตย เธ
