หญิงสาวตอบไม่อ้อม…
อดัมส์ไม่พอใจนักกับประโยคที่ได้ยิน…
ดูจากมือที่กำลังถือสายยางฉีดพ่นน้ำรดต้นไม้เหวี่ยงฟาดไปมา ก็บ่งบอกถึงอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นอยู่ภายในได้เป็นอย่างดี
“ถ้าพี่ดำไม่มีอะไรแล้ว… งั้นเตยขอตัวก่อนนะคะ… ”
คิดว่าควรรีบพาตัวเองออกมาดีกว่า
“ทำไม… เห็นหน้าพี่เขยคนนี้แล้วเบื่อมากถึงกับทนคุยด้วยไม่ได้เชียวหรือ… ”
ใบเตยไม่คิดว่าวันนี้จะได้เห็นท่าทีแปลกๆ ของพี่เขยคนนี้ เขาดูพาลและกราดเกรี้ยวต่างไปจากที่เธอรู้จัก
“เตยไม่ได้เบื่อหน้าพี่ดำนะคะ ก็เห็นว่าไม่มีอะไรต้องคุยแล้วนี่คะ… ”
พูดเสียงอ่อน…
จากนั้นก็รีบเดินหนีออกมา ทิ้งให้อดัมส์ยืนขบกรามกรอด ทอดสายตามองร่างเล็กที่กำลังเดินหนีเขาไป ไม่รู้ว่าทำไมจึงรู้สึกโกรธน้องเมียขนาดนี้
‘ให้ตายเถอะ… นี่เรากำลังหึงน้องเมียหรือนี่’
อดัมส์พึมพำในใจ…
เขาถามย้ำกับตัวเองซ้ำๆ ชัดๆ และคำตอบก็ออกมาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ใช่… มันเป็นอา
