Ep 5 ความจำสั้น
1067 คำ
"เซย์ว่าแม่หลันกับพ่อเหมืองใจเย็นก่อนนะคะ"
"ทำไมล่ะเซย์หนูติดอะไรเมฆทำอะไรไม่ดีไว้บอกแม่กับพ่อมาเลย"
"พี่เมฆไม่ได้ทำอะไรไม่ดีค่ะ...แต่มันเร็วไปเซย์ว่าสักปีหน้าค่อยว่ากันอีกที่ดีไหมคะ"
"เมฆว่าไง..."
"ไม่เร็วหรอกครับก็เห็นคุยเรื่องนี้มาตลอด...เซย์แค่ไม่ไว้ใจผม"
"แล้วเราทำอะไรให้น้องไม่ไว้ใจล่ะ"
"ผมว่าให้เซย์ไปพักก่อนเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยว่ากันนะครับ"
เขาสะกิดให้ฉันลุก ฉันก็ลุกแล้วรีบเดินไปที่ห้องพักตอนเองโดยที่พี่เมฆเดินตามมาติด ๆ แล้วก็เอาตัวเองเข้ามาในห้องฉันโดยที่ไม่ได้ถามว่าฉันอนุญาตหรือเปล่า เขาเดินไปนั่งที่ปลายเตียงแล้วมองจ้องมาที่ฉัน ก่อนจะชี้นิ้วสั่งให้ฉันไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา ซึ่งห่างจากเขาแค่ไม่คืบศอก ฉันรู้สึกแปลก ๆ กับสายตาพี่เมฆตอนนี้ ฉันถึงกับเอามือหมุนแหวนที่นิ้วนางโดยไม่รู้ตัว จนเขาสังเกตเห็นเลยถามว่าฉันอยากถอดแหวนหรือไงถึงหมุนไปมาแบบนั้น
"พี่ทำอะไรของพี่เซย์บอกให้พี่พูดความจริงทำไมพี่ไม่พูด"
"ก็เรื่องจริงนะที่พูดไป"
"พี่เมฆเราไม่ได้ชอบกันจะหมั้นทำไม"
"พี่เคยบอกเซย์แล้วนะวันที่เรามาเอาป้ายชื่อ"
ภาพวันนั้นที่พี่เมฆจับมือฉันเดินออกห่างจากกลุ่มรุ่นพี่ลอยเข้าสมองฉันทันที วันนั้นเขาจับมือฉันเป็นครั้งแรกเราสองคนไม่เคยใกล้ชิดหรือแตะเนื้อต้องตัวกันมาก่อน ในวัยเด็กเขาก็ไม่เคยทำจะมีก็เพียงพูดจาแหย่ให้ฉันโมโหบ้าง แต่ไม่เคยทำอะไรที่เป็นการคุกคามหรือไม่ให้เกียรติฉันเลยแม้แต่ครั้งเดียว คำพูดวันนั้นฉันเองก็กลับจำได้ทุกคำไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
“คนมองใหญ่แล้ว”
“สนใจทำไมกลัวผู้ชายไม่มาจีบ?”
“เซย์ไม่ได้คิดแบบนั้น...มีแต่พี่นั่นละ”
“พี่ทำไม”
“ผู้หญิงมองตลอดทาง”
“ไม่เคยรู้แล้วเรารู้ได้ไง...คอยมองพี่หรอ”
“บ้าหรอ...ก็เสียงซุบซิบขนาดนั้น เกิดมีผู้หญิงมาตบเซย์จะทำยังไง”
“มันไม่ได้เป็นสุขแน่”
“ห๊ะ”
“สนใจทำไมก็บอกไปสิเราเป็นอะไรกัน”
“เป็นอะไรล่ะ...เป็นแค่”
“คิดก่อนพูดนะเซย์”
“พี่ไม่ได้รักได้ชอบเซย์สักหน่อยจะมาทำเป็นพูดดี”
“เคยพูดเมื่อไหร่ว่าไม่ชอบไม่รัก”
พอนึกแล้วฉันก็รู้สึกตัวเองหน้าร้อนขึ้นมา จนต้องเอามือไม้โบกพัดที่หน้าตัวเอง แอร์ในห้องก็เย็นช้าจริงวันนี้เขาก็นั่งไม่กระดิกตัวจ้องมาที่ฉัน ผู้หญิงจะไม่กรี้ดไม่ไงเบ้าหน้าลูกรักพระเจ้าออกปานนี้ ใครเห็นก็ต้องมองแถมตัวก็สูงขาวด้วยถึงจะไม่ขาวเท่าพี่ชายฉันก็เถอะ แกล้งมึนไปก่อนแล้วกันจุดนี้
"เซย์จำไม่ได้"
"อ๋อ...ความจำสั้นขึ้นมาซะงั้น"
"พี่ออกไปได้แล้ว"
"ที่นี่บ้านพี่"
"ว๊าย"
ผมใช้แขนสองข้างยื่นไปจับเก้าอี้ที่เซย์นั่งอยู่ลากเข้ามาหา ดูสิความจำมันจะกลับมาบ้างไหม เซย์เป็นเด็กเรียนเก่งมากความจำดีเป็นเลิศ ผมรู้ว่าเซย์จำได้ทุกคำที่ผมพูด แต่ในเมื่อเซย์อยากจะทำเป็นลืมผมก็จะทำให้เธอยอมรับให้ได้ว่าเธอไม่ได้ลืม ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งอยากได้เธอ อยากข้ามเส้นพี่น้องแล้ว ที่ผมพยายามห่างเธอมาตลอดเพราะเธอยังเด็ก แล้วก็คิดว่าไอ้ที่เธอยังอยู่ในสายตาผมเสมอ อาจเป็นเพราะคำพูดของพ่อกับแม่ที่หล่อหลอมผม แต่วันนั้นวันที่ไอ้พวกเวรเปิดปากชมเซย์ มันเหมือนมีบางอย่างมากระตุ้นเรื่องระหว่างเรา ถึงมันอาจจะไม่เคยมีความรักอยู่ในนั้นก็ตาม แต่ความผูกพันมันเกินกว่าใครจะเข้าใจ ผมมั่นใจว่าตอนนี้ไม่มีใครสามารถแทรกเข้ามาระหว่างเราได้แน่นอน และต่อไปก็ไม่ได้เหมือนกันเพราะนับจากนี้ไปเซย์จะต้องเป็นของผมคนเดียว
"พี่ขอหอมแก้มหน่อยนะ...ฟอด"
"เฮ้ย...พี่เมฆ"
"หอมดีนิ่มด้วยพี่ชอบ"
"เซย์จะฟ้องพ่อว่าพี่รังแกเซย์"
"ก็ดีนะงานหมั้นจะได้เป็นงานแต่ง"
ฉันเอามือตอนเองจับที่แก้มหลังจากโดนเขาเอาเปรียบ พูดเสร็จเขาก็ยืดตัวขึ้นแล้วเดินออกจากห้องไป ฉันได้แต่หยิบหมอนที่ใกล้มือปาไล่หลังไปแต่ก็เท่านั้น เขาหันมาหยิบหมอนแล้วโยนกลับมา หัวเราะด้วยรอยยิ้มแสนร้ายก่อนจะปิดประตูห้องแล้วจากไป ทิ้งฉันไว้กับความไม่เข้าใจสักนิด ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยมีทีท่าในเรื่องฉันเลย ทำไมตอนนี้มารุกฉันหนักแบบนี้ ทำมาเป็นพูดว่าไม่เคยบอกว่าไม่รักไม่ชอบ แต่ตัวเองก็ไม่เคยบอกชอบฉันเหมือนกันละ
ข้อความ
Mek : ตอนเช้าพี่จะพาไปดูพระอาทิตย์ขึ้นรีบนอน
Zey : ใครจะไปกับพี่
Mek : ตี 5 ถ้าไม่ตื่นเดี๋ยวพี่จะปลุกถึงเตียงเอง
Zey : ห้ามนะ
Mek : ห้ามได้?
Zey : แม่หลันไม่เป็นไรแล้วเซย์จะกลับบ้าน
Mek : พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้รอกลับด้วยกันวันมะรืนนะ
Zey : ไม่รู้ดูอารมณ์ก่อน
เสียงเคาะประตูที่ฉันนึกว่าเป็นแม่หลันไม่ก็คุณย่า เลยไม่ทันถามว่าไปว่าเป็นใคร พอเปิดประตูออกมาก็เป็นเขาอีกครั้ง ฉันรีบเอามือผลักตัวเขาออกให้ห่างจากประตูห้อง เพราะกลัวว่าเขาจะดัันตัวเองเข้าไปข้างในอีกรอบ
"พี่มีอะไรอีก"
"อย่าเพิ่งกลับอยู่ด้วยกันก่อน"
"..."
"นะ"
"แต่"
"นะคะเซย์"
"..."
- ผู้เขียน
