Ep 7 ลมปากเป่า
1033 คำ
ผมที่นั่งงงอยู่ห้องนั่งเล่นกลางบ้านว่าเซย์โกรธอะไร พอข้อความเด้งขึ้นมาว่าผมสมองเป็ดยิ่งไปกันใหญ่ เป็ดในไร่ผมก็มีนะมันก็ฉลาดออก แล้วสรุปเซย์ว่าผมฉลาดทำไมอ่ะ ก็ว่าจะไปเคาะห้องถามแต่เจอแม่หลันเรียกไปคุยซะก่อน
"จะเอายังไงเราคุยกับน้องหรือยัง"
"ก็ตามที่ว่าครับ"
"นึกยังไงจะหมั้นที่ผ่านไม่เห็นจะสนใจ"
"ก็ตอนนี้สนใจแม่จะถามผมทำไมหลายรอบ"
"ไม่เล่นนะเมฆ...นี่เรื่องใหญ่ จะมาหมั้นน้องพอเบื่อจะถอนหมั้นมันไม่ได้นะ"
"..."
"ถึงแม่จะรักน้องแค่ไหนแต่แม่ก็ไม่อยากให้น้องเสียใจเพราะเรา"
"แม่ไม่คิดว่าน้องจะเบื่อผมบ้างหรอครับ"
"ว่าไปนั้น...ชอบน้องตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ไม่รู้ครับ"
"ไม่รู้แล้วจะไปหมั้นได้ไงไอ้ลูกคนนี้นี่...พอเลยแม่ไม่ไปขอน้องให้นะเราก็อย่าลากน้องไปไหนมาไหนอีกถ้าน้องไม่เต็มใจไปรู้ไหม"
"แล้วถ้าผมบอกว่าเพิ่งชอบแม่จะให้ผมพาน้องไปได้ใช่ไหม"
"ปากแข็งได้พ่อจริง ๆ แล้วเคยบอกน้องไหมว่าชอบ"
"..."
"คิดให้ดี ๆ แล้วไปจัดการซะเมฆน้องไม่ใช่ผู้หญิงที่เมฆจะคิดแบบขอไปที"
แม่หลันพูดแล้วก็ไปทิ้งผมจมอยู่กับสิ่งที่แม่เตือน ผมไม่เคยคิดว่าเซย์เป็นผู้หญิงแบบขอไปที เพียงแค่วันนี้มันอาจจะข้ามขั้นตอนไปหน่อยก็เท่านั้น ผมรออยู่เกือบชั่วโมงเซย์ก็ไม่มีทีท่าจะเปิดประตูออกมา ผมเลยต้องไปเคาะเรียกให้ออกมากินมื้อเช้าเพราะที่หิ้วเข้าห้องไปมีแต่ขนมทั้งนั้น
"เซย์...อาหารเช้าเสร็จแล้ว"
"..."
"หลับหรอ"
"..."
"เปิดประตูให้พี่หน่อย"
"..."
ผมจัดการเอากุญแจสำรองไขเข้าไปปรากฏว่าเซย์นอนหลับสลบอยู่ที่เตียง ส่วนขนมที่หิ้วหนีผมก็ถูกกินไปนิดหน่อยที่เหลือยังวางอยู่ที่โต๊ะแถวหน้าทีวี ผมปิดประตูห้องอย่างเบามือเดินเข้าไปจัดผ้าห่มให้เข้าที่ เธอคงตื่นเช้าเกินไปถึงหลับต่อได้สนิทขนาดนี้
"พี่เมฆ...มานอนตรงนี้ได้ไง"
"อือ"
"ลุกเลยนะ"
"โอ๊ย...ทำไมชอบตีพี่อยู่เรื่อยเลย"
ไอ้พี่เมฆจอมเอาเปรียบนี่ถึงขนาดเอากุญแจไขเข้ามาแถมยังมานอนกอดฉันเฉยเลย ไม่รู้ละฉันจะหาตั๋วกลับมันบ่ายนี้เลยไม่อยู่ที่นี่แล้ว และคงจะไปกลับมาอีกสักพักใหญ่แน่ ๆ
"พี่อย่ามาทำแบบนี้เซย์ไม่ชอบ"
"ไม่ชอบพี่?"
"ใช่"
"แต่พี่ชอบ"
"ชอบอะไรชอบแกล้งเซย์อ่ะนะ"
"ชอบเซย์"
ฉันที่อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนโดยมีแขนเขาพาดทับอยู่ ฉันหูฝาดไปรึเปล่าหรือเขาเมาขี้ตาถึงพูดอะไรแบบนั้นออกมา แต่เขาไม่หลบตาฉันแถมยังรั้งตัวเองขึ้นมานั่งก็จะโน้มตัวลงมาจูบฉัน ริมฝีปากอุ่น ๆ กระทบลงมาที่ปากฉัน ก่อนเขาจะพูดย้ำอีกรอบว่าเขาชอบฉัน
"พี่ชอบเซย์คบกับพี่นะ"
"..."
"เป็ดตัวนี้ฉลาดแล้วนะ"
"ฮึ...จะฉลาดกี่วันเถอะ"
"ถ้าเซย์หายโกรธพี่คงจะฉลาดทุกวัน"
"ขอเซย์คิดดูก่อนพี่ถอยไปได้แล้ว"
เขายอมปล่อยแล้วก็ทำตัวเรียบร้อยยืนรอฉันเพื่อพาออกไปกินข้าว ทั้งบ้านวันนี้ก็ไม่มีใครนอกจากพวกเราพ่อเหมืองพาแม่หลันไปงานทำบุญที่ต่างอำเภอ คุณย่ากับคุณปู่ไปหาเพื่อน พอกินข้าวเสร็จฉันก็ไม่รู้จะทำอะไรเลยเดินไปหาหนังสือที่ห้องกลางอ่าน ก่อนที่คนหน้ามึนจะเอาจานผลไม้แช่เย็นมาล่อฉัน
"อื้อ"
"หวาน"
"พี่จะมาจูบแบบนี้ไม่ได้เดี๋ยวใครมาเห็น"
"ถ้าไม่มีใครเห็นพี่จูบได้ถูกไหม"
เขาเอาตัวมานั่งเบียดฉันที่โซฟาห้องกลางบ้าน วันนี้ก็แปลกมากไม่มีใครอยู่บ้านเลยแม้แต่คุณป้าแม่บ้านที่ทุกครั้งจะอยู่เดินเก็บนั่นเช็ดนี่ทั้งวัน หรือว่าพี่เมฆสั่งให้ทุกคนออกไปแต่เขาจะทำไปทำไม ตั้งแต่เมื่อวานแล้วเขาตามติดฉันไม่ห่างเลย นี่สรุปว่าเขาจะหมั้นจริง ๆ ใช่ไหมถึงเป็นแบบนี้
"พี่เมฆ"
"ครับ"
"พี่ชอบเซย์ตรงไหนที่พี่ว่าชอบ"
"สวย"
"กวนตีน"
"เอ้า...ชมสวยก็ผิด"
"มันใช่เหตุผลจริง ๆ ไหมล่ะ"
"ใช่สิ...สวย ฉลาดพี่พูดอะไรผิด"
"เซย์จะจองตั๋วกลับพรุ่งนี้แล้วนะพี่จะกลับด้วยกันไหม"
"กลับสิก็บอกแล้วไงว่ากลับด้วยกัน"
ฉันไถตัวเองลงมานั่งที่พื้นพรมเพื่อจะนั่งเอาหลังพิงเบาะตามความถนัด แล้วก็ยืดขาในท่าที่ชอบเพื่อจัดการจองตั๋ว สักพักฉันก็รู้สึกว่าพี่เขาย้ายตัวเองมานั่งที่ด้านหลังแล้วเอาขาทั้งสองคร่อมประกบตัวฉันไว้ แถมยังเอาคางมาวางบนหัวฉันอีก
"ทำอะไรของพี่เซย์อึดอัด"
"เดี๋ยวก็ชิน"
"พี่"
"ชู่...ถ้าพูดอีกพี่จูบนะ"
"..."
"ชอบก็พูดแล้วเซย์รำคาญไปก็เท่านั้น"
"..."
"อีกอย่างพี่ติดเซย์ไปแล้วไล่ยังไงพี่ก็ไม่ไปหรอก...ฟอด"
"เอ่ะ...ห้ามหอมแก้มด้วย"
"หอมได้สิ...ก็หอมไปแล้วตั้งหลายที"
"หน้าด้านจริง ๆ พี่อ่ะ"
"หน้าได้อายก็อดดิ่"
ฉันยอมหยุดเถียงกับเขาเพราะดูจากที่เป็นเขาไม่ยอมฉันแน่ ไว้กลับถึงกรุงเทพก่อนฉันจะหนีไม่ให้เห็นหน้าเลย ดูสิจะทำอะไรได้ถ้าชอบฉันจริงตามที่ปากว่าเขาก็ต้องทำให้ฉันรู้ว่าเขาจริงจังให้ได้ แค่ลมปากเป่าออกมาไม่พอหรอกนะ
- ผู้เขียน
