Ep 29 ร่วง
ครืด ครืด เสียงสั่นของมือถือทำให้ผมที่เป็นคนตื่นง่ายต้องลืมตาขึ้น พยายามตามหาเสียงว่ามันอยู่ต้องไหนแล้วผมก็เจอมันอยู่กลางเตียงใต้ผ้าห่ม แต่มันไม่ใช่ของผมก็ต้องเป็นของคนข้าง ๆ ที่ยังนอนหลับไม่รู้เรื่อง ผมหยิบมันขึ้นมามองโดยที่เอาตัวเองนอนราบลงไปกับหมอนตามเดิม ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำเอาคิ้วผมขมวดกันเกือบจะเป็นปมได้ แล้วผมลืมตัวกดรับสายเอามือถือแนบหูฝั่งขวาเพราะไม่อยากให้คนฝั่งซ้ายได้ยิน เสียงที่อาจจะดังลอดออกมาจากปลายสาย
"โฟร์ครับ"
"..."
"วันนี้ว่างออกมาเจอกันหน่อยไหม"
"..."
"ฮัลโหล ๆ โฟร์ได้ยินเราไหม"
"..."
ผมปล่อยให้คนปลายสายแหกปากต่อไปไม่ถึงนาทีมันก็วาง "ดนตร์" ชื่อนี้ผมรู้สึกคุ้น ๆ แต่นึกไม่ออก รู้จักเป็นการส่วนตัวไม่ใช่แน่แต่ชื่อเหมือนจะผ่านตาผ่านหูประมาณนึง ผมกดรับสายได้แต่กดเปิดหน้าจอมือถือเธอไม่ได้เพราะมันล็อกด้วยรหัส จะเอาไปจ่อที่หน้าเพื่อสแกนแม่งก็ไม่ใช่เรื่องผมเล
