ฉันกลับมาถึงบ้านตอนค่ำ ๆ มีเฮียทั้งสามอยู่รอรับอยู่ที่หน้าประตู ทำเอาคนที่ขับรถมาส่งมีอาการนิดหน่อย เพราะปกติเฮียแฝดไม่ค่อยอยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะเรื่องที่ฉันบินไปอยู่ที่ไร่เจษฎางคนเดียว เลยทำให้เฮีย ๆ ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แม้ว่าทุกคนไม่เคยพูดขัดเรื่องฉันกับพี่เมฆแต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะเห็นดีเห็นงามด้วย เพราะฉันก็ยังเป็นเด็กน้อยในสายตาเฮียเขาอยู่วันยังค่ำ และตอนนี้สายตาที่บรรดาเฮียมองมาที่พี่เมฆดูไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย
"พวกเฮียมายืนทำไม"
"รอหมวย"
เฮียเซนต์ตั้วเหี่ยเป็นคนเอ่ยตอบ พวกเฮียตอนเกิดก็ห่างกันคนละนาทีเพราะผ่าคลอด เอาตามจริงเลยไม่มีใครนับว่าโตกว่าหรือเล็กกว่า พ่อกับแม่เลี้ยงแบบเสมอภาค ทุกคนเลยเรียกแค่ชื่อไม่มีคำว่าเฮียนำหน้านอกจากฉันที่เป็นน้องเล็ก
"สวัสดีครับ"
"เมฆกลับไปได้แล้วดึกแล้วขอบใจที่มาส่งเซย์"
"ครับ"
"พี่เมฆถึงห้องแล้วบอกเซย์ด้วยขับรถดี ๆ"
"ครับ"
ฉันไม่ได้
