นลินวิภาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง พอมองเห็นคุณที่บุกรุกแววตาของเธอก็แข็งกร้าวขึ้นมา
“คุณมาทำไม”
“เราต้องคุยกัน”
“ฉันไม่มีอะไรจะคุย ออกไป”
“ไม่ออก ผมรอโอกาสจะคุยกับคุณแบบนี้มานานแล้วรู้ไหม” นัยน์ตาวาววับทอดมองเธอนิ่งนาน “สีผมสีนี้สวยนะ ถึงแม้คุณจะทำประชดเพราะผมเคยบอกว่าคุณไว้ผมยาวสีธรรมชาติแล้วเหมาะกับคุณ แต่เอาจริงๆ แบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ สวยดี”
“จะมาที่นี่แล้วพูดเรื่องบ้าบอแบบนี้เพื่ออะไรกัน คุณกำลังบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของพนักงานอยู่นะคะบอส”
“ผมไม่ได้มาในฐานะบอส”
“ฉันไม่สนว่าคุณจะมาทำไมแต่คุณต้องออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้” เธอบอกเข่นเขี้ยว ไม่กล้าพูดดังเพราะกลัวว่ายายกี้ที่อยู่ในห้องนอนจะได้ยิน ตอนนี้ภาวนาให้เด็กนั่นหลับไปจนกว่าเธอจะเคลียร์กับคนบ้าตรงหน้าให้จบ
วิษุวัตไม่สนที่เธอบอกแต่กลับขยับเข้าใกล้จนเธอถอยไปชิดผนัง เขายังเข้ามาใกล้จนเกือบชิดแล้วใช้สองแขนค้ำที่ผนังห้องเพื่อกักกันเธอเอาไว้ในอา
