จนครู่หนึ่งบิดามารดาเขาเดินออกมาพร้อมเอวิตา นลินวิภาก็รีบเอ่ยขอตัวแล้วกลับเข้าไปดูพี่ชายทันทีไม่ได้คุยกับครอบครัวเขาต่อ คิดว่าทุกคนคงแยกย้ายกันไปเพราะว่าค่ำมืดแล้ว เธอเข้ามาหาพี่ชายอย่างเป็นห่วงเห็นสีหน้าเขาไม่ได้แย่นักก็คลายใจ
“ทิน เมื่อกี้ที่เจออีฟกับครอบครัวแล้วเป็นไงบ้าง คุยอะไรกัน”
“พวกท่านมาเยี่ยมแล้วก็ขอบคุณที่ช่วยอีฟ ถ้าเกิดหายดีแล้วคงต้องคุยกัน เรารู้สึกว่าอีฟเค้าดูเป็นห่วงเรื่องอาการของเรา แต่ไม่ยอมคุยเรื่องส่วนตัว บอกว่าไว้ดีขึ้นเมื่อไหร่ค่อยคุย”
สีหน้าของทินดูกังวลใจ
“ถ้าอีฟบอกว่าไม่อยากเจอหน้ากันอีกจะต้องทำยังไง เราเคยทำให้อีฟเจ็บปวดแล้วอีฟจะเลิกรักเราไปเลยไหม” ทินหน้าเคร่งขึ้นมา คนอื่นขัดขวางหรือยอมรับเขาไม่ใช่เรื่องที่เขากังวลเท่ากับคำตอบในใจของเอวิตาเลย
“อาจจะยังรักอยู่เพียงแต่ไม่แน่ใจก็ได้”
เธอทำท่าคิดในตอนที่บอก
“นายแค่ทำให้อีฟแน่ใจว่านายรักเค้าก็พอแล้ว ส่วนเรื่อ
